Wij vroeger…

MIDDELBURG - Journalist Ad Hanneman schrijft met enige regelmaat over dingen die hem opvallen.

“Ik word gek van die (piep) knallen”, verzekerde een medebewoner van De Middelburcht, een appartementencomplex in de wijk Griffioen, me. Hij was boos en leek ten einde raad, zoals dat zo mooi en onduidelijk kan heten. Niet alleen de ‘buurtjongeren of de straatboefjes uit de Stromenwijk’ maakten zich volgens hem schuldig aan dat overtollige geknal, ook de leerlingen van de CSW. “Vervuilers bij uitstek”, benadrukte de medebewoner van mijn flat. Die deden het meestal ‘s middags als ze hun geleegde zakken en of drinkbusjes van de groot-super, de bakker of de frituur aan het Europaplein hadden geleegd, en die achteloos in de struiken naast het trotoir gooiden. “Soms met een van die vreselijke ‘knaldingen’; het lijken wel kanonsknallen”. “De jeugd van tegenwoordig kent geen fatsoen”, brieste hij. Ik lachte maar een beetje. Niet dat hun jeugdige brutaliteit me koud laat - ik relativeer. Ik weersprak hem omdat ‘jeugd zijn’ nou eenmaal gepaard gaat met de grenzen zoeken van het toelaatbare, totdat de een of andere fatsoensnorm van hun directe omgeving, de straat of school ze terugbrengt binnen de grenzen van het ‘maatschappelijk toelaatbare’.

Volgens de buurman is dat onzin. “Wij vroeger...” Ik luister nooit naar die opgestapelde clichés over vroeger toen alles – volgens de buurman – beter was. “Anders bedoelt u”, wierp ik tussen zijn promo talk over zijn jeugdervaringen, na de Tweede Wereldoorlog. Hij had het niet gehoord, dat ‘anders’, kennelijk helemaal geobsedeerd door zijn vermeldingen van toen. Ik kende ze en het doet me vaak denken aan de beweringen over buitenlanders die per definitie “gelukzoekers” worden genoemd. Ook dat zet me op het gedachtespoor van de Europese mislukkelingen die Amerika bestormden om aldaar de oorspronkelijke bewoners te vernietigen ten faveure van hun eigen materieel geluk. Stomweg omdat ze andere rituelen er op na hielden, een ander huidskleurtje hadden en een andere god aanbaden. Ik laat het slavernijverleden dan maar even rusten. “Wat denk je”, vraag ik als ik de moed heb verzameld om hem te jijen in plaats van te uwen Hij veinst medeleven en vult aan: “Hoe denk je dat mensen met een oorlogsverleden zoals de Dutchbatters en de Oekraïners die naar hier gevlucht zijn, maar ook de oudjes met de bombardementen nog in hun dagelijkse denken die knallen ervaren?”

Ergens deze zomer las ik in de PZC dat het Ostrea Lyceum in Goes een ‘jongerenrechtbank’ instelt. Een melding om toch wel even je wenkbrauwen te fronsen. Nog maar een keertje lezen, dacht ik. En dat deed ik, na de wake up call die ik kreeg van de buurman. Mooi idee. Maar zouden die hippe jonge rechters wel enig historisch besef hebben als ze knallers moet vrijspreken of veroordelen? En wat zal dan de strafmaat zijn voor hun thug life? Niet jong en cool zijn?