Gedecoreerd echtpaar Kees en Ria: ‘We zijn overal bij’

FIJNAART - In Fijnaart wordt de deur opengedaan door gedecoreerde Kees Koekkoek. De eveneens gedecoreerde echtgenote, Ria Koekkoek zit op haar bed in de huiskamer met tranen in haar ogen. Eerst legt ze wat uit over haar ziekte, maar al snel veegt ze haar tranen weg en zegt: Dit interview moet over ons Lintje gaan en niet over mijn ziekte. Zo gezegd, zo gedaan. “We wonen al 47 jaar in Fijnaart, we zijn hier niet geboren, maar wel getogen en inmiddels de oudste van de straat, met een hele fijne buurvrouw.”

Kees is zijn vrijwilligersloopbaan begonnen bij de DijkRatten als voorzitter, later ging Ria in het bestuur van de Kleibatsers. “Elke week vergaderen en via de carnaval veel samenwerking met de Stadse Blaozers uit Willemstad. En via Alex van de Meeberg zijn we betrokken geraakt als vrijwilligers bij de Sinterklaasintocht in Willemstad. Van het een kwam het ander en we zijn steeds door blijven gaan als vrijwilligers.”

“Kapper Jack Vriens was eerst Nar in Fijnaart. Ongeveer 15 jaar ben ik toen inval Nar geweest”, zegt Ria. “Kees was lid van de Raad van Elf. Daarna werd hij Prins Carnaval van het Kleigat en was initiatiefnemer van de Scholenoptocht. Daarna zijn we weer bij de Dijkrakkers aangesloten om mee te helpen met het bouwen van de grote wagens. Dat wil zeggen plakken, scheuren, verven, gewoon papier-maché. Tienduizenden A4-tjes zijn hier in deze huiskamer in strookjes gescheurd. En kranten rondbrengen. We hebben het altijd met veel plezier gedaan.”

Ook zijn we toen gestart met vrijwillig verkeersregelaar. En dat doen we nu al jaren bij allerlei evenementen in de regio. We hebben er echt plezier aan, we komen overal en leren veel mensen kennen. We zijn overal bij en worden overal voor gevraagd. Tja, ze weten ons altijd wel te vinden. We kunnen ja of nee zeggen. Dat is het voordeel van het vrijwilligers werk. Maar meestal zeggen we ja, en als we ja zeggen dan doen we het ook gewoon, dan moet je verder ook niet zeuren”, zegt Kees heel rustig. “Van de 52 weekenden in een jaar, zijn we ruim de helft ervan op pad als verkeersregelaar. Zo zijn we dan ook weer terecht gekomen bij de Roparun in Willemstad. En we collecteren voor van alles zoals het reumafonds, hartstichting, kankerbestrijding, en voor Carnaval in Fijnaart. 

“Op 26 april stapte er een mevrouw uit met een rood-wit-blauw-oranje sjaaltje en de burgemeester deed zijn ambtsketting aan, voor de deur, ik had het meteen door. Daarna kwam er wel 30 man in de polonaise met muziek naar binnen. Er was veel emotie en tranen, we voelden ons vereerd,” vertelt Ria. Haar man, knikt zwijgend en tevreden instemmend toe. Ze hadden statafels bij, drinken en cup cakes. Het was meteen feest! We hebben het allemaal over ons heen laten komen, al die aandacht, telefoontjes, appjes, bossen bloemen. ‘s Middags is mijn man alleen naar het stadhuis gegaan. Ik vond het geweldig dat Corianne de Geus, meteen na de decoratie uit Zevenbergen, langs kwam met haar lintje op om ook mij te feliciteren. We hebben ook veel met haar samengewerkt. Als je een lintje gekregen hebt, dan mag je er niet mee stoppen natuurlijk! Een koninklijk lintje betekent niet einde vrijwilligers-carrière of voor mij op mijn bed in de huiskamer blijven liggen,” vervolgt Ria, we gaan gewoon door.” “Ge doet ut of ge doet ut niet, wij vinden het doen van vrijwilligerswerk normaal. “ besluit de gedecoreerde Kees.”