Aan de Keukentafel met Dick Hartmann: ‘In ons vak speelt emotie een grote rol’

Ondernemers zijn vaak dag en nacht bezig met hun onderneming. Maar wat drijft hen? Wat is hun motivatie? En waar liggen zij ‘s nachts van wakker? In ‘Aan de keukentafel met...’ gaan we met hen in gesprek en gaan we op zoek naar het bijzondere verhaal dat zij te vertellen hebben. Deze week: Dick Hartmann.

Je bent zelf 50, maar Hartmann Juweliers bestaat ook 50 jaar. Hoe ben jij erin gerold Dick?
“Toen ik jong was, wist niet wat ik wilde worden, dus ging ik naar de MEAO. Daar kon je alle kanten uit, commercieel, administratief, informatica. Toen moest ik stage lopen, dus ik zei tegen mijn vader: Kan dat bij jou, dicht bij huis? Dat mocht van school en zo deed ik ‘s ochtends de boekhouding bij mijn moeder en ‘s middags bij mijn vader in de verkoop. En toen begon ik het toch wel leuk te vinden. Ik was toen een jaar of 17, 18. Daarna heb ik een avondopleiding in Schoonhoven gedaan, dat is de juweliersopleiding. Ondertussen werkte ik, deels bij mijn vader en vier dagen in Zoetermeer, daar heb ik toen gewoond. Daarna heb ik nog in Eindhoven gewerkt en gewoond.”

Hoe was jouw tijd op de MEAO?
“Het was gezellig, heel gezellig, ik geloof dat ik aandelen had in het café. Aan de ene kant ben ik vrij opgevoed, maar aan de andere kant moest ik het wel afmaken, anders moest ik het zelf betalen. Ik kon ook een jaar naar een High School in Amerika. Maar ik vond mijn vrienden belangrijk, joh ik ga wel lekker stappen in het weekend. Nu zou ik zeggen: Je moet gewoon gaan.”

Heb je er toen bewust voor gekozen om hier in de zaak te gaan?
“Ik heb eerst het vak ergens anders geleerd. Je kunt wel alles van je vader leren, maar is dat wel goed? Dat weet ik niet. In Zoetermeer werkte ik bij een top juwelier, die verkocht hele mooie topmerken. Dat was echt leuk. In de randstad was er ook een andere benadering van klanten, strakke pakken en stropdassen, dat was in die tijd. De juwelier in Eindhoven was meer vergelijkbaar met onze eigen zaak, meer dorps.

Na vierenënhalf jaar hadden ze me thuis nodig. Toen had ik het wel gezien na twee bazen. Maar thuis moest ik alle facetten leren, naast die leuke verkoop. Dat is toch weer anders. Ik ben nog in de guldentijd teruggekomen naar Zevenbergen, in 2000. 

We hebben ons de eerste drie jaar gefocust op de facetten rondom de inkopen. Maar ook op personeel, bedrijf, marketing al die taken schoof mijn vadernaar mij toe. Toen zijn we de VOF gestart, ik ben er op papier ingegaan en kreeg ieder jaar een groter aandeel. Naar 3 jaar zei hij: het is goed, het bedrijf zit in goede handen.”

Liet hij het goed voor je achter?
Zekerwel, hij kon het goed los laten en dat was wel lekker. Mijn vader zei altijd: als je een keuze maakt dan kun je er niet op terugkomen. Als je naar links gaat, dan kun je niet meer naar rechts.

Hij kwam af en toe een uur voor klusjes, waar ik dan zelf eigenlijk te weinig tijd voor had. Hij zocht dingen uit. Zo hadden we samen de website ontwikkeld. De eerste, maar ook de tweede, derde en vierde website. Na vijf jaar is zo’n site weer verouderd. Dat kon ik mooi aan hem kwijt. 

Jouw vader was duidelijk in het maken van keuzes. Heb je dat van hem overgenomen, of zit je er anders in?
“Ik ben meer aan het bemiddelen, zorg dat er een oplossing is. Daardoor sta je wat meer in de bemiddelende kant van waar de grens ligt. Hij was daar harder in. Gewoon zo, en zo is het. Ik merk wel dat als je ouder wordt, dat je dan harder wordt. Je hoeft je de les niet te laten lezen.

We hebben natuurlijk de crisis meegemaakt en corona. Als ondernemer krijg je dan ontzettend veel op je bord. Daar moet je keuzes maken, zowel goede als slechte keuzes. Daar heb ik veel van geleerd.

In ons vak speelt emotie een grote rol. Geboortes, trouwen en overlijden, Wij mogen het allemaal mee maken en delen met de klanten, dat maakt de verkoop leuk. Begeleiden, adviseren en afhandelen, proberen mensen blij te maken met een product. Je moet wel eerlijk zijn. Dat is ook wel de filosofie van ons vak. Je kunt wel van alles verkopen maar je moet er ook zijn als het niet goed is.” 

Ik heb mijn bedrijf niet omgegooid met een andere filosofie, maar het bestaande team overgenomen. Henny is straks 44 jaar in dienst, die kan mij meer vertellen dan ik haar, bij wijze van spreken. Mariëlla en Ellen zijn 15 en 20 jaar in dienst. Manon, de jongste, alweer 5 jaar en Brigitte 3 jaar.” 

Is dat ook de kracht van jullie winkel, de betrouwbaarheid?
“Ik denk dat dat voor veel ondernemers geldt, een vast team is betrouwbaar. Dat proberen we toch wel te zijn voor klanten. Een herkenbaar gezicht is wel prettig.”

Zijn er beslissingen geweest waarvan je achteraf denk: die hebben mij verder geholpen?
“Het is lastig als je een compleet bedrijf overneemt. Om dat in stand te houden en te laten groeien. We zijn natuurlijk beperkt met onze winkel, je kunt niet landelijk verkopen. Maar we hebben wel een webshop We zijn blij dat we die hebben. We halen daar toch 10 tot 15 procent van onze omzet binnen, maar onze focus ligt daar niet. Een briljanten ring moet je in het echt zien. Hoe breed is de ring en hoe groot is de diamant, hoe mooi, welke maat? Dat is een beleving. Veel trend merken zitten sinds corona allemaal online. Merken zijn wereldwijd gegroeid. De wereld is global en er is veel digitalisering.”

Ga je dan als winkel een ander assortiment voeren?
“Zeker, je past het aan. Je gaat minder investeren in merken die de prijzen digitaal niet beschermen. Bijvoorbeeld wij zijn verkoper van Ice-Watch horloges. Op een gegeven moment kwam de eerste generatie horloges na een faillissement in Spanje voor een derde van de prijs op de markt. Dat moet je dan met de importeurs proberen te tackelen of je voorraad afbouwen. We moeten allemaal ons mannetje staan.”

Werken jullie samen in een branchevereniging?
“Ja, we hebben een branchevereniging. Je leert dan weer nieuwe mensen kennen en kun je kennis delen. Door de branchevereniging ben ik bij een inkoopgroep gegaan. Je kunt dan samen inkopen en gezamenlijk korting bedingen, zodat je iets meer marge overhoudt. 

Zijn er mensen die al generaties bij jullie klant zijn?
“Ja dat is leuk, want dan heb je in het verleden de familie goed geholpen. Dan komt dochter of zoonlief terug. Ze zeggen dan dat het de herkenbaarheid is. Maar je moet je als bedrijf wel blijven bewijzen en het goed blijven doen.”

Jouw winkel zit in Zevenbergen, alles is hier volop in ontwikkeling zoals de uitgegraven haven. Hoe zie jij de toekomst hier?
“We zijn lid van de Zevenbergse ondernemersvereniging Ondernemen in Zevenbergen en hebben contact met de ondernemersvereniging in Klundert en Fijnaart en zitten regelmatig met de gemeente aan tafel. Die contacten zijn een positieve ontwikkeling. Hier buiten aan de haven is het plaatje gewoon heel mooi geworden, dus de beleving en de gezelligheid is er, zeker samen met de horeca. Die ontwikkeling was zwaar maar is echt top, het draait hier fantastisch, er zijn evenementen en de haven leent zich er voor. Corona en de huidige economie verandert het shop-gedrag van de consument en de detailhandelsmeters verminderen. We zijn benieuwd waar we over drie of vier jaar staan, Zevenbergen krijgt er duizend huishoudens bij en dan investeert de gemeente ook nog in een rondweg.”

Dan de laatste bekend vraag. Met wie zou jij weleens aan de keukentafel willen zitten?
“Dat vind ik een lastige. Ik denk de jongens in de politiek, omdat daar heel veel speelt op dit moment. We zijn allemaal benieuwd wat ze aan het samenstellen zijn.

Kijk ik echter dichter bij dan is de samenwerking met de ondernemersverenigingen goed en leuk dus kies ik het keukentafelgesprek met Henk Strootman, voorzitter van de ondernemersvereniging Klundert.”[n]

Naam: Dick Hartmann

Leeftijd: 50

Bedrijf: Hartmann Juweliers

Getrouwd: met Sira

Kinderen: Twee jongens van 14 en 17

Hobby’s: Tennis, maar binnenkort misschien paddelen. We hebben een loopclubje, dat is sinds corona iets minder maar de doen samen sjokken zeg ik altijd. En met de jongens doe ik ook graag leuke dingen.