Uitvaartverzorgster Ria Jongenotter uit Zevenbergschen Hoek stopt na 30 jaar

ZEVENBERGSCHEN HOEK - Ria Jongenotter is haar uitvaartbedrijf aan het afbouwen en gaat van haar pensioen genieten. “Afscheid nemen is ook opnieuw beginnen, dat geldt niet alleen voor de familie van een overledene, maar ook voor alle grote veranderingen in iemands leven. Stoppen met mijn uitvaartbedrijf is ook opnieuw beginnen en genieten van het leven nu ik nog zo gezond en vitaal ben. Ik neem dus geen nieuwe uitvaarten meer aan. Wel maak ik een uitzondering voor de families, waar ik eerder bij betrokken ben geweest. Die kunnen nog steeds op mij rekenen”.

Ria rolde dertig jaar geleden in het vak. Nu werkt ze 21 jaar voor zichzelf. “Vroeger was het wel heel anders. Ik heb m’n vakdiploma gehaald. Daarvoor reed ik taxi en daardoor was ik regelmatig bestuurder van één van de volgauto’s bij een begrafenis. Toen zei een collega, ‘weet je wat jij moet doen, je moet de uitvaartverzorging in gaan’. Ik dacht, ja echt niet. Ik heb teveel humor, dus dat kan hem niet zijn. Maar je hebt humor nodig om te kunnen relativeren. Ik ben gaan rondkijken. Ik zie een advertentie bij een uitzendbureau in Breda, die iemand zoeken voor de functie van ovenist. Ik heb gesolliciteerd en ben aangenomen. Ik heb daar later een rouwdienst meegemaakt, waarvan ik onder de indruk was, zo mooi. Ik dacht, ja dat wil ik ook.”

Wat doe je anders? 

Een uitvaart verzorgen, dat is toch geen standaard beroep, wat niet iedereen kan doen. Alhoewel er genoeg negatieve voorbeelden zijn. Ria: “Het voordeel van je eigen uitvaartbedrijf is, dat je er een eigen stijl aan kan geven. Een kleinschalige aanpak en ook persoonlijker. Er zullen mensen zijn, die mij heel graag mogen en anderen weer niet. Maar bij mij staat de familie voorop. Je bent zo onopvallend mogelijk aanwezig”. 

Luisteren

“Mijn grote kracht ligt in het actief luisteren naar mensen, waardoor er een persoonlijke uitvaart gerealiseerd kan worden. Een uitvaart, die bij de betrokkene past. Doordat ik me open stel is er alle ruimte voor vragen. Ik begeleid het wel en stuur ze wel, maar blijf wel op de achtergrond. Bij mij denken ze soms, dat ik bij de familie hoor. Ik wordt dan soms ook weleens gecondoleerd, dan denken ze dat ik een zus ben of zo. Je moet opgaan in de familie zonder strak pak aan. Gewoon m’n normale kleding.”

Familiedrama’s

“Er zijn helaas soms veel problemen in families. Soms helpt het bij het opmaken van de rouwkaart. Wie moet er op de kaart?. Zullen we de kinderen en klein- en achterkleinkinderen erop zetten dan is er niemand buitengesloten. Dat helpt al enorm. Met de wisselende restricties door de pandemie heeft de familie ook een dilemma, wie nodig je uit? Nu zijn het 60 tot max 100 mensen, die in een aula mogen, afhankelijk van de oppervlakte van de zaal. Vandaar zijn de streamingsdiensten interessant voor de kennissen, die door de limiet niet aanwezig kunnen zijn”.

Begraven of cremeren?

“Er vinden veel meer crematies plaats dan begrafenissen. Specifieke mensen, die begraven willen worden of mensen, die gelovig zijn. Een oude begraafplaats geeft veel rust voor een bezoeker. Het kan heel relaxed zijn om in de stilte van een begraafplaats rond te wandelen”.