Kunstenaar Wim Schütz 100 jaar: ‘Je moet het leven nemen zoals het is’

ETTEN-LEUR - Hoewel de leeftijdsverwachting steeds hoger wordt, blijft het bijzonder: honderd jaar worden. Wim Schütz heeft het gehaald en burgemeester de Vries was er om dat heugelijke feit te vieren. “Ik geloof gewoon in logica,” aldus Wim. 

De onderscheiding van de koning hangt mooi aan de muur bij meneer Schütz. De dag ervoor heeft hij burgemeester Van Midden al mogen ontvangen en nu verwelkomt hij burgemeester De Vries. De vraag die iedereen zich afvraagt over een honderdjarige: hoe word je nou zo oud? Iets wat burgemeester de Vries ook wel wil weten. “Je moet het leven nemen zoals het is,” vertelt Wim.

Bescheiden kunstenaar

Meneer Schütz is zijn hele leven lang al een fervent kunstenaar. Hij maakte schilderijen, tekeningen en beelden. Helaas heeft hij zijn passie een tijd geleden grotendeels moeten opgeven, zijn motoriek is niet meer wat het geweest is. Desondanks probeert hij nog vaak wat te tekenen. Wim heeft er echter vrede mee, dat hij zijn vak niet meer helemaal kan uitoefenen. “Soms moet je tegen jezelf zeggen: het gaat niet meer. Het houdt op.”

Hij begon jaren geleden op de kunstacademie in Antwerpen, iets dat toen erg ongewoon was. “Mijn vader zei: daar is geen brood in te verdienen. Toen ging ik het juist doen, natuurlijk,” lacht Wim. Daarop volgde het Hoger Instituut, een prestigieuze kans, want hij werd geselecteerd voor de opleiding en kreeg 1 leraar die hem persoonlijk begeleidde. “Het is wel bijzonder, want ik heb er altijd in kunnen verdienen. Dat was in die tijd niet gebruikelijk voor kunstenaars.”

Van een gezin met elf kinderen, is Wim de enige nog levende. Vooral het verlies van zijn jongere broer Piet doet hem nog zichtbaar pijn, Piet werd slechts 59 jaar. Wim was erg close met zijn familie en vertelt dan ook enthousiast over alle gekke fratsen die hij vroeger met ze uithaalde.

Wim fietste altijd naar Essen, waar hij dan de trein pakte via Roosendaal naar Antwerpen. Op een gegeven moment wilden twee van zijn broers een circusact opvoeren met een een-wieler. “Mijn fiets had ik helemaal artistiek beschilderd en wat deden mijn broers? Die zaagden hem zo doormidden voor die circusact,” vertelt hij met zijn mondhoeken in een brede glimlach.

Familie vol talent 

Ook zijn broers waren kunstenaars. Zo was Tonnie een fotograaf. In de Tweede Wereldoorlog vertrok hij naar Normandië waar hij de geallieerden wilde fotograferen. “Wij waren hem kwijt,” herinnert Wim zich. “En op een gegeven moment komt hij ineens samen met de geallieerden aan het land alsof er niks aan de hand was.”

Meneer Schütz weet wat hij wil en wat niet. Zijn familie had een expositie geregeld met zijn mooiste kunstwerken. Er is echter één kunstwerk waar Wim niet tevreden over is. “Dat is echt lelijk, dus die moet weg en die gaat ook weg.”

Het geheim van honderd jaar oud worden

Als er één ding duidelijk is uit het gesprek met Wim, dan is het wel dat hij leeft in het moment. “Ik geloof gewoon in logica. Je moet niet te moeilijk doen over alles en er gewoon open voorstaan. Dat is misschien wel het geheim van het honderd jaar oud worden.”