‘Eind jaren vijftig waren hier bijna geen huizen te krijgen’
Door: Joep Bremmers AlgemeenVLISSINGEN - Helge Prinsen portretteert in de rubriek ‘Ik ben Vlissingen’ elke week een van haar stadsgenoten. Met haar korte portretten wil ze bekende en minder bekende Vlissingers in de schijnwerpers zetten en zo een mooi beeld van de stad schetsen waar zij is geboren en getogen.
Colette ‘Kootje’ Herman de Groot-Metzelaar (91). Weduwe. 3 kinderen. Geboren op Oost-Java waar haar vader planter was in koffie, thee, rubber. Woont sinds 1957 in Vlissingen.
“Mijn man was loods. Eind jaren vijftig waren hier bijna geen huizen te krijgen. Maar we konden gelukkig terecht in een flat aan de President Rooseveltlaan. Die waren toen net nieuw.”
“Ik was meteen tevreden. Wie heeft dat, zo’n strand vlakbij? Zeker met kinderen. Wat wil je nog meer? En de familie en vrienden wilden natuurlijk heel graag bij ons komen logeren.”
“Iedereen komt voor het strand en de zee. Willen we het hier een beetje leuk houden, dan moeten we het niet te volstampen. Maar je ziet het ene vakantiepark na het andere verrijzen.”
“Gelukkig gaat het oorspronkelijke Nollebosplan niet door. Ik heb het bos zien groeien. Het was nog helemaal kaal. De kap van de kinderwagen kwam zelfs boven de boompjes uit.”
“Er is helaas al veel weg. Heel jammer. De kaalslag in de jaren zestig. Maar de loodsen hebben ervoor gezorgd dat de loodsensteiger, de jachthaven en de zeevaartschool zijn gered.”
“Vervelen doe ik me nooit. Leesclubje. Film. Boodschappen. Visite. Vlissingen is al 64 jaar mijn woonstee. Indonesië is niet meer je land hè. Nee, logisch dat we daar weg moesten.”
BIJDRAGE HELGE PRINSEN
