Applaus
Wanneer de wielen van het vliegtuig met flink wat kabaal en geschud op de landingsbaan terecht komen, blijft het heel even stil. Dan is er één vrouw die begint. *Klap, Klap* Met een overdreven brede lach kijkt ze verwachtingsvol het vliegtuig rond. Al snel volgen bijna alle passagiers haar voorbeeld. Ik slaak een diepe zucht. Ik heb het altijd al stom gevonden als mensen klappen wanneer het vliegtuig landt. Ik ben daar iets te nuchter voor, vrees ik. Uiteindelijk is die piloot ook maar gewoon een man of vrouw die zijn werk goed doet. En aangezien ik ook niet luid applaudiserend naast mijn brievenbus sta wanneer de postbode er met succes een brief in duwt, heb ik ook niet zo de neiging om mijn piloten wel op die manier te belonen.
Heel vroeger was dat wel anders. Toen was vliegen enorm speciaal. En werden piloten aanbeden. Ik weet nog dat we op school met geschiedenisles van die korrelige zwart-wit video's keken van de eerste grote vluchten met passagiers. Van die dolgelukkige mensen die een fortuin hadden neergelegd om in zo'n vliegtuig de meest luxe ervaring van hun leven mee te maken. Van dat luxe gevoel is toch erg weinig over, besef ik me wanneer ik terug denk aan het karretje met eten en drinken wat in een tergend laag tempo door het gangpad dichterbij kwam. En toen het dan eindelijk arriveerde, mocht ik zes euro vijftig betalen voor een bekertje cup-a-soup en een flesje water. Ik snap het wel hoor. Want vliegtickets zijn tegenwoordig bijna even goedkoop als een treinkaartje. En daar maak ik dankbaar gebruik van. Dus ik mag niet te hard klagen over het gebrek aan luxe. Maar iets meer van die magie van vroeger zou wel leuk zijn. Al denkt die piloot dat waarschijnlijk zelf ook. Die zal toen hij startte aan de opleiding ook wel dat rooskleurige beeld hebben gehad van vroeger. Van het ongelofelijke aanzien wat het beroep toen had. En van de eindeloze waardering die je kreeg. Zowel van de passagiers als van je werkgever. Wat een desilussie moet dat zijn. Met onmenselijke werkdruk, geen vast contract en stuklopende cao-onderhandelingen. Waardoor je je dan gedwongen voelt tot staken, en daarmee dan bij duizenden passagiers de meest gehate persoon ter wereld wordt. Ik zet mijn nuchterheid toch maar opzij en begin mee te klappen. Voor een beetje magie van vroeger. En een beetje waardering.[l]