Al zestig jaar onafscheidelijk
YERSEKE- Ruim zestig jaar geleden zag Marinus Bal (90) zijn Helena Bal-Hout (80) voor het eerst. Zij maakte een onuitwisbare indruk op hem en tot op de dag van vandaag zijn ze nog samen. Zondag (6 mei) was het koppel zestig jaar getrouwd.
DOOR KIM SINKE
Marinus Bal is in Dreischor geboren en verhuisde naar Wemeldinge toen hij zestien jaar was. Hij werd door zijn vader opgeleid tot dijkwerker. Verder studeren was geen optie, want daar was geen geld voor. Het werk was zwaar, maar Marinus deed het met veel plezier.
Schippersdochter Helena is geboren in IJsselmonde. Haar jeugd bracht ze voornamelijk op het water door. Haar moeder gaf les en was streng, maar rechtvaardig.
Sterke meid
Helena ging regelmatig bij haar tante in Wemeldinge logeren. Op een dag toen ze daar was, had de buurman problemen met het starten van zijn auto. Samen met een meisje uit de buurt duwde Helena de auto aan om de buurman te helpen. Op dat moment stond Marinus vanuit zijn huis naar buiten te kijken en zag daar de vrouw van zijn dromen. “Ik dacht meteen, wat is dat voor sterke meid?!”
Vanaf dat moment hielden ze contact met elkaar. Doordat Helena en Marinus niet bij elkaar in de buurt woonden, ging dat in het begin nog per brief. Na een jaar is het stel getrouwd en zijn ze in Wemeldinge gaan wonen. Het echtpaar kon daar hun draai niet helemaal vinden en besloot negen jaar later naar Yerseke te verhuizen. Sinds die tijd wonen ze daar met veel plezier. Het stel heeft zes kinderen, achttien kleinkinderen en drie achterkleinkinderen. “Alle reden tot dankbaarheid”, aldus Helena.
Handig
Het echtpaar is erg handig. Toen de kinderen een huis kochten, werden de taken goed verdeeld. Marinus was goed in metselen en Helena deed het behang- en schilderwerk. Buitenom het feit dat er veel geklust is bij de kinderen was er ook nog tijd andere activiteiten. Helena heeft jaren vrijwilligerswerk gedaan en Marinus kon zich goed bezig houden met het vissen.
Met het ouder worden lukt niet alles meer, zoals het paar dat wel zou willen. Soms hebben ze er moeite mee om dingen uit handen te geven. “We vinden het lastig om nee te zeggen, het hoofd wil nog wel, maar het lichaam niet meer”, verklaart Helena.
Het stel heeft veel gereisd, maar dat gaat nu niet meer. Toch vinden ze dat niet erg, omdat ze veel mooie herinneringen hebben. Ze kijken met een voldaan gevoel terug op de afgelopen zestig jaar. Het koppel heeft de sleutel tot geluk gevonden: “Een hoop van elkaar kunnen verdragen en als er wat is, zal er gepraat moeten worden.” [l]