Angelien Vogelenzang schildert het leven
WEMELDINGE - In Wemeldinge wemelt het van de kunstenaars. Wie zijn zij en wat doen ze? In deze tweewekelijkse rubriek 'Kunstdorp Wemeldinge' vertellen de artistieke inwoners over hun creatieve bezigheden. De tweede aflevering gaat over Angelien Vogelenzang.
DOOR BRITTA JANSSEN
Angelien Vogelenzang is in 1951 geboren in Amsterdam en groeide grotendeels op op het platteland, in Broek in Waterland. “Vandaar dat ik waarschijnlijk zo goed aard in Zeeland, waar ik nu alweer 48 jaar woon”, vertelt Vogelenzang. “Ik wilde graag naar de kunstacademie, maar mijn moeder zei dat ik een vak moest leren. Dus ging ik naar de modevakschool en werd coupeuse.”
Toch schildert ze al vanaf haar tiende jaar. “Ik heb een veldezeltje dat 55 jaar oud is. Ik schilderde toen al olieverf op doek en dat is altijd zo gebleven. De kleuren zijn zo diep en de geur van olieverf vind ik heerlijk.” Ze bezit nog een werkje in waterverf van toen ze vijf jaar oud was. “Je ziet duidelijk dat het Roodkapje en de boze wolf voorstelt. Nu vind ik dat voor een vijfjarige redelijk uniek!”
Ze schildert nog steeds veel en van alles. “Veel dieren, portretten, landschappen en bloemen. Ik hou van het leven. En schilderen geeft kleur aan mijn leven.” Vogelenzang schildert al zo’n zeven jaar met vriendinnen. “Dat is heel leuk en ook een stuk van mijn sociale leven." Ze hoopt nog lang te mogen doorgeven wat ze zichzelf heeft aangeleerd. "Schilderen is een ambacht. Ik heb het mezelf aangeleerd. Maar talent kan ik niet aan je plakken, daarmee word je geboren." Ze is er niet meer rouwig om dat ze geen academische opleiding heeft gevolgd. "Het plezier is denk ik het belangrijkste. En ik zie dat veel mensen enthousiast zijn over mijn werk." Ze exposeert eens per jaar in de tuin. "Dan schenk ik koffie en praat met de mensen, want ik ben ook graag gastvrouw. Ik zeul niet met mijn schilderijen, want daar worden ze niet beter van. Wel hangen ze bij een bed&breakfast in België."
Ondanks haar artrose hoopt ze nog lang te schilderen. "En ik hoop te mogen meemaken dat één van mijn kleinkinderen in mijn voetsporen treedt. Mijn jongste dochter schildert sinds kort en daarmee heeft ze me aardig verrast."[l]