'Als de één boos is, moet de ander stil zijn'
GOES – Ilyas (85) en Hanim (75) Karaca-Kurucu uit Goes hebben vorige week gevierd dat zij zestig jaar geleden getrouwd zijn in een klein dorp in Turkije. Inmiddels wonen zij al meer dan veertig jaar met veel plezier in Nederland.
DOOR JESSICA ROVERS
Het echtpaar vindt het altijd ontzettend mooi om de hele familie bij elkaar te zien. Naast kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen kwam ook burgemeester Herman Klitsie van Goes het paar vorige week feliciteren. “We hadden een taart laten maken en wat lekkernijen", vertelt Ilyas. "Als de hele familie bij elkaar komt, genieten we het meest.”
Het echtpaar heeft twee dochters en twee zonen, veertien kleinkinderen en drie achterkleinkinderen. Zes kleinkinderen en de zonen wonen in Nederland. De dochters zijn teruggegaan naar Turkije om daar te trouwen en een bestaan op te bouwen.
Waterput
“Het is allemaal zo snel voorbij gegaan”, vindt Hanim. “We vinden het zelf eigenlijk ook wel knap dat we al zo lang bij elkaar zijn”, vult Ilyas aan. Het stel weet hun trouwdag nog goed te herinneren. “Het feest was buiten in het dorp Saptiran. Het hele dorp was er bij. Er was een band met veel trommels, want dat is traditie. Er werd veel gedanst en gefeest.”
Ilyas en Hanim leerden elkaar kennen toen Hanim zestien was. “Het was een heel mooi meisje om te zien; met lang haar en een mooi gezicht met grote ogen. In het dorp was een waterput en Hanim ging daar voor haar moeder water halen toen ik haar voor het eerst zag.” Ook voor Hanim was het liefde op het eerste gezicht. “Ik dacht: dat is wel een knappe kerel!”
Buren
In 1969 kwam Ilyas naar Nederland om te werken als lasser. In 1975 volgde de rest van het gezin. Elk jaar gingen ze terug naar Turkije om familie te bezoeken. In het begin hadden ze het hier best moeilijk. “We spraken de taal niet en konden niemand verstaan. Gelukkig hadden we zowel in 's-Heerenhoek als Goes hele lieve buren die ons heel goed geholpen hebben. In 1990 zijn we naar Goes verhuisd voor de opleiding van één van de zonen en omdat we groter wilden wonen.” Nadat ze eenmaal gewend waren in Nederland, wilden ze niet meer terug naar Turkije. “We vonden Goes een leuke stad om te wonen. De kinderen gingen hier studeren. De laatste jaren denken we wel aan teruggaan, maar we zijn te oud. En de gezondheid van Ilyas gaat achteruit.”
Na zestig jaar huwelijk weet het stel wel wat er voor nodig is om een relatie goed te houden. “Als de één boos is, moet de ander stil zijn. Het belangrijkste is dat je met respect met elkaar omgaat en elkaar ondersteunt. We zijn dankbaar dat we nog steeds bij elkaar zijn en dat we al onze kinderen hebben zien trouwen en de geboorte van de kleinkinderen hebben mogen meemaken.” [l]