De Watersnoodramp bracht Riki en Piet samen
RILLAND-BATH - De Watersnoodramp van 1953 veroorzaakte onnoemelijk leed, maar bracht ook twee mensen samen. Piet werd als 13-jarig jongetje uit Rilland-Bath geëvacueerd en kwam terecht bij het gezin van de evenoude Riki in Eindhoven. Nu zijn ze al ruim 55 jaar getrouwd. “We zijn nog steeds ontzettend gelukkig met elkaar”, vertelt Riki.
DOOR BRITTA JANSSEN
Piet en Riki Koster-de Vries zijn inmiddels 78 jaar oud en wonen al vele jaren in Blaricum. Maar de gebeurtenissen uit 1953 staan nog helder op hun netvlies. “Die zondag, de eerste februari, hoorden we dat in Zeeland de dijken waren doorgebroken en dat veel mensen verdronken waren”, weet Riki nog precies. “We zaten in de kerk en mijn vader ging meteen weg om zich aan te melden als gastgezin voor een evacué.”
In huize Koster hadden ze de klokken niet horen luiden, omdat het gezin net buiten Rilland-Bath woonde. “Ze werden ‘s morgens wakker en het water stond al in huis. ‘s Middags kwam het tot het plafond. Het is boven net niet overstroomd.”
Zoek
Het lag niet voor de hand dat familie Koster onderdak zou krijgen bij familie De Vries, want aanvankelijk had het Eindhovense gezin met vijf kinderen zich aangemeld voor één evacué, omdat er simpelweg niet meer ruimte was in huis.
'Nooit vergeet ik
Piets entree'
Daarbovenop was de aanmelding van vader De Vries als opvanggezin voor getroffenen van de Watersnoodramp door de drukte zoekgeraakt bij het bureau dat de evacuaties regelde. “De zaterdag na de Ramp reed er wel drie maal een bus met evacués door onze straat, maar wij werden overgeslagen. Mijn vader ging poolshoogte nemen bij het bureau en werd met open armen ontvangen. Zijn aanmelding was zoekgeraakt en de nood was nog steeds hoog. Of hij toch niet meer mensen kon opvangen...” Meneer De Vries stemde toe en algauw stopte er een taxi voor de deur met evacués die de hele dag in de bus hadden gezeten. “Nooit vergeet ik Piets entree. Hij had zwart haar, bruine ogen, een lief, maar vermoeid gezicht en een grote plunjezak met geredde spullen en dekens over zijn schouder.”
Tuus
Ondanks de tragische aanleiding kijken de twee met een warm gevoel terug op de evacuatietijd, die elf weken duurde. “We hadden nog nooit het Zeeuwse dialect gehoord en verstonden elkaar nauwelijks. We hadden nog nooit het Zeeuwse dialect gehoord en verstonden elkaar nauwelijks. Ook niet toen we aan tafel zaten en hij plotseling riep: "'k mô spieën!". Zijn ouders riepen paniekerig wat naar ons, maar ook dat snapten we niet. Gelukkig rende Piet zelf al weg, naar de wc, zijn maag was van streek geraakt door alles wat hij had meegemaakt."
Piets vader maakte zich veel zorgen over hun huis, maar de kinderen waren te jong om daarmee bezig te zijn. "En hoe, weet ik niet meer, maar het heeft blijkbaar allemaal gepast in ons huis, want we hebben heerlijk geslapen. En wat kregen we het fijn met elkaar!”
"We voelen ons
gezegend'
Toen Piet een paar weken later door een vriendje te eten werd gevraagd, antwoordde hij dat hij liever ‘tuus’ at. “En dat tuus was ons huis!”
Zus
Na de ‘logeerpartij’ kon de familie Koster gelukkig terug naar hun huis in Rilland-Bath, maar het afscheid viel de beide gezinnen zwaar. “Vooral onze moeders moesten zó huilen. Er werd gezegd dat ze zussen leken, maar ze hadden elkaar voor de evacuatie nog nooit gezien.” De vier ouders hebben altijd contact gehouden. En Piets jongere zus Adrie kreeg jaren later nog een goed idee, hoewel Riki en Piet elkaar tussen hun dertiende en twintigste slechts enkele keren hadden gezien. “Toen Adrie het niet meer naar haar zin had op haar werk in Goes en kwam ze in Eindhoven werken. Toen zei ze, zonder het mij te vertellen, tegen Piet dat hij mij maar eens een kaart moest sturen voor mijn twintigste verjaardag”, glimlacht Riki. Dat deed hij. “Ik had bijna twee jaar niets van hem gehoord en toen was daar zijn kaart. Een paar weken later vroeg Adrie mij of ik Piet al bedankt had.” Dat had Riki niet en deed ze toen alsnog. “Daarna kreeg ik een brief van hem waarin hij vertelde dat hij gek op me was.”
Diep
Aanvankelijk wist Riki niet wat ze aan moest met Piets bekentenis. Achteraf gezien was het niet dat ze Piet niet leuk vond, maar Riki was destijds niet bezig met de liefde. “Ik vertelde mijn vader dat ik niet wist wat ik moest doen. Hij zei dat hij me met de liefde niet kon helpen, maar dat ik nooit weer zo’n fijne vent zou vinden.” Dat opende haar ogen.
'Dat tuus was
ons huis!'
“Terugkijkend hadden we al tijdens de evacuatie kriebels", vertelt Riki. "Piet was gewoon de leukste jongen die ik kende.” Er hadden wel wat jongens aandacht gehad voor Riki, maar dat liep steeds op niets uit. Als het bijna zoenen werd, kwam Piet in Riki’s gedachten. “Bij wat die jongen dan zei of deed, dacht ik dat Piet dat nooit zo zou zeggen of doen… De liefde zat blijkbaar toen al heel diep.”
Familie
Die liefde tussen Piet en Riki is diep gebleven. Het stel trouwde en vierde onlangs het 55-jarig huwelijksjubileum.
'De liefde zat blijkbaar
toen al heel diep'
Na hun bruiloft kwamen Piet en Riki door Piets werk bij de Marechaussee in Vlissingen terecht. “We hebben daar vier jaar gewoond en onze kinderen Iman en Rian zijn er geboren. Daar zijn we heel dankbaar voor.”
Na die vier jaar in Vlissingen verhuisde het gezin Koster vanwege Piets werk naar Huizen en nu wonen ze nog steeds in het Gooi. “Onze families leven na al die jaren nog steeds met elkaar mee. We zijn één grote familie geworden", vertelt Riki. "We voelen ons gezegend.” [l]
Reunië
In het kader van de herdenking van de Watersnoodramp van 1953 op donderdag 1 februari houdt de gemeente Reimerswaal een reünie voor gastgezinnen die evacués Hansweert-Oost, Krabbendijke, Kruiningen, Rilland-Bath, Waarde en Oostdijk opvingen na de Ramp. 'Honderden gezinnen moesten door de Watersnoodramp een veilig heenkomen zoeken', aldus de gemeente Reimerswaal. 'Een groot deel van deze evacués werd in de provincies Noord-Brabant, Zuid-Holland, Utrecht en Gelderland gastvrij opgevangen. Tot op de dag van vandaag wordt daarop met dankbaarheid teruggezien."
Via Piets werk kwamen Riki en Piet in contact met echtpaar De Regt uit ‘s-Heer Hendrikskinderen. “Zij attendeerden ons op de reünie voor evacués en gastgezinnen. Daar gaan we graag naartoe.”
