'Ik ken het eiland nog als mijn broekzak'
WOLPHAARTSDIJK - Schrijver en amateurhistoricus Bram Coomans uit Wolphaartsdijk heeft met 'Van God vergeten' een streekroman geschreven over het voormalige eiland Schouwen. Via de lotgevallen van de karakters brengt hij de periode rond 1600 voor het voetlicht.
DOOR PETER URBANUS
Het boek is dit weekend gepresenteerd in het dorpshuis in Serooskerke op Schouwen-Duiveland. Bram Coomans is geboren in de voormalige gemeente Elkerzee en groeide op in Scharendijke. Opgeleid als automonteur werkte hij onder meer als bedrijfsleider bij een automaterialenhandel. Hij woonde lang in Serooskerke, maar belandde voor zijn werk op Zuid-Beveland. De geschiedenis en natuur hebben hem altijd geboeid.
Duurzaamheid
Op bepaald moment polste voormalig gedeputeerde Marten Wiersma hem voor een baan bij het instituut voor natuureducatie en duurzaamheid (IVN) in Goes. “Ik waagde de gok en heb daar tot 2011 gewerkt”, vertelt hij thuis in Wolphaartsdijk. Bij het IVN begeleidde Coomans onder meer vrijwilligersprojecten.
Ansichten
De interesse voor de historie van zijn geboortegrond bleef. Zo schreef Coomans vier boekjes over Schouwse dorpen in oude ansichten. “Ik ken het eiland als mijn broekzak. Je ziet de geschiedenis in het landschap. Voor die boekjes met oude ansichten moest ik op zoek naar bronnen en bij mensen langs, om er zo achter te komen wie er op de foto’s stonden. Een hoop uitzoekwerk en als je een fout maakt krijg je het onmiddellijk te horen.”
In zijn boek ‘Van God vergeten’ brengen fictieve karakters het Schouwen-Duiveland van rond 1600 weer tot leven. “Er zit jaren aan schrijf- en onderzoekswerk in, zowel in boeken en kaarten als in het gebied zelf, waar nu Plan Tureluur is.”
'De karakters worden gevolgd'
De schrijver heeft gekozen voor deze vorm om te voorkomen dat het een droge opsomming van historische feiten zou worden. De karakters worden gevolgd tijdens de Tachtigjarige Oorlog, de Reformatie en de verzanding van de haven van Zierikzee.
De gebeurtenissen zijn zoveel mogelijk gebaseerd op waargebeurde feiten. “Het was een totaal andere tijd dan nu, maar ik kan me herinneren dat ik als klein jongetje op mijn dood was om ’s avonds langs een kerkhof te lopen. Dat is nu onvoorstelbaar.”
Bedijkingen
Soms was het moeilijk. Zo zocht Coomans bijvoorbeeld informatie over de bedijkingen. “Nergens was iets te vinden”, zegt hij. “Toen kwam ik nota bene in de bibliotheek van het IVN een oud boekje tegen ‘Droogleggers aan de Oosterschelde’. Soms moet je ook geluk hebben.”[l]