Zonder anderen was Leo Peeters niet zover gekomen
KWADENDAMME - ‘Dankbaar omkijken en stilletjes vooruitkijken’. Dat was zondag het thema van de viering ter ere van het 50-jarig priesterjubileum van Leo Peeters. “Zonder jullie was ik nooit zover gekomen”, zei de in Kwadendamme geboren en getogen Peeters tegen de aanwezigen in de Bonifaciuskerk.
DOOR EUGÈNE DE KOK
Het was de boodschap die hij iedereen mee wilde geven. “Je moet het samen doen. Dat is één van de vele belangrijke dingen die ik van bisschop Ernst heb geleerd.” Het was die bisschop van het bisdom Breda, die Leo Peeters op 9 juni 1968 tot priester wijdde.
Het was het jaar van de grote veranderingen: de studentenopstand in Parijs, een paar maanden eerder was Martin Luther King vermoord en Robert Kennedy was drie dagen voor Peeters’ wijding om het leven gebracht. “Er gebeurde ontzettend veel, ook in de kerk”, zegt Peeters. Zo was de Rooms-Katholieke kerk net van het Latijns afgestapt als voertaal tijdens de eucharistievieringen. “Bovendien vonden tot dan toe alle priesterwijdingen plaats in Breda. Ik en drie anderen werden echter ingewijd in Kwadendamme. De bisschop wilde het ook op die manier meer onder de mensen brengen.”
‘s Lands Welvaren
Peeters was de eerste (en voorlopig enige) in Kwadendamme geboren en getogen priester. Hij kwam ter wereld in het pand dat nu ‘s Lands Welvaren is, de tapperij die ook jaren door zijn zus is bestierd. Er stroomt dus meer dan genoeg Zeeuws bloed door zijn aderen, maar gewerkt in zijn provincie heeft hij nooit. Na zijn wijding vertrok Peeters naar Dongen waarna de Petrus en Pauluskerk in Breda volgde. “Daar verwelkomden we misschien wel 2000 mensen per weekend. Alleen al op de door mij begonnen gezinsdiensten kwamen 400 mensen af. Ik heb het altijd en overal goed gehad, maar in Breda waren het hele goede jaren.”
Contact
Toch vertrok hij eind jaren ‘70 van de vorige eeuw uit Breda om in het Franciscus Ziekenhuis in Roosendaal te gaan werken. Het zijn misschien wel zijn meest dierbaren jaren. “Daar had ik veel persoonlijk contact met mensen. Als ik zeg dat ik zonder anderen nooit zover was gekomen, geldt dat zeker ook voor die periode. Van de patiënten heb ik veel geleerd. Ik probeerde hen verder te helpen, maar zij hielpen mij ook verder. Als je veel geld wilt verdienen moet je geen priester worden, maar je verdient wel veel als priester. Je krijgt alles wat je geeft terug. Dat maakt het zo mooi. Dat is niet in geld uit te drukken.”
De 78-jarige Peeters is een zeer tevreden man. “Ik kom helemaal niks tekort.” Hij vierde zondag dan wel zijn 50-jarig jubileum als priester, maar is al jaren met emeritaat. Nog steeds woont hij in Alphen aan den Rijn, de plaats waar hij zijn laatste parochie had. Hoewel hij met pensioen is, staat Peeters nog vrijwel elk weekend op de kansel. “Meestal één op zaterdag en één op zondag. Sinds 2002 sukkel ik wat op lichamelijk gebied, onder meer met mijn rug. Twee diensten op dezelfde dag doe ik dan ook niet meer, maar zolang het kan, ga ik door. Ik zeg wel eens tegen mensen dat ze me aan mijn jas moeten trekken als ik ga zeuren en zeveren. Dat is nog niet nodig geweest.”
Hij komt nog regelmatig in de Bonifaciuskerk in zijn geboortedorp. In het verleden leidde hij er diensten in het Zeeuws, een viering voor Polen en hij vierde er zijn 40-jarig jubileum ook. “Ik kom er nog erg graag. Het is ook een actieve gemeente.” Peeters ziet de toekomst van de kerk niet somber in, maar ze moet wel blijven hervormen. “Als je het mij vraagt, mag het wat krachtiger. We hebben het te lang op zijn beloop gelaten, omdat we te laks waren. Vaak zijn er plannen achter bureaus bedacht, maar je kunt beter naar de markt gaan en luisteren naar wat de mensen zeggen. Dan doe je het samen.”[l]