Oostkerk voelt als thuiskomen voor Leo Hannewijk
MIDDELBURG - De Protestantse Gemeente Middelburg heeft zaterdag de Middelburgse Oostkerk overgedragen aan de Stichting Monumentenbezit, onderdeel van de Nationale Monumenten Organisatie. Leo Hannewijk, sinds 1 november directeur van de Zeeuwse Concertzaal, neemt de kerk onder zijn hoede. De voormalig directeur van Film by the Sea geniet van zijn nieuwe rol.
DOOR EDWIN MIJNSBERGEN
“Het voelt als thuiskomen hier!” zegt Leo Hannewijk. “Ik zat als kwajongen regelmatig in de kerkbanken. Mijn ouders kerkten ergens anders, maar we zaten hier ook regelmatig. Het is vertrouwd terrein.” Een dag voor de overdracht oogt Hannewijk ontspannen. Terwijl hij de wijnleverancier helpt met het lossen van de dozen prosecco begroet hij andere leveranciers en staat hij een man te woord die informeert waar hij kaarten voor het openingsconcert van De Nederlandse Bachvereniging kan kopen. “Dan moet u bij de schouwburg zijn, meneer. De kassa is tot drie uur open.” Eenmaal in de kerk schakelt hij makkelijk over op de rol van gids. Zo wijst hij op een paar opmerkelijke details, zoals de bochten die vroeger het domein waren van de notabelen. “De elite had nog een eigen hiërarchie. Kijk maar eens naar de verschillen tussen de zitplekken. Die bocht rechts heeft zelfs een achterdeurtje. Door die deur kwamen de mensen binnen die écht iets betekenden. Onder onze voeten liggen misschien wel 100 van die notabelen.” Hoewel hij nog maar een maand directeur is, lijkt Hannewijk goed te zijn ingelezen. “Een rondleiding geven is geen probleem. Ik heb al veel mooie verhalen gehoord van mensen als Bep Huijbregtse en Dick Hazelaar." Juist omdat hij goed is geïnformeerd, beseft Hannewijk dat er snel een paar dingen moeten worden aangepakt. Hij wijst op het oude toilet naast het kantoortje. "Dat is de enige wc. Als iemand er gebruik van wil maken tijdens het concert, moet het orkest even stoppen met spelen. Dat kan niet. In het voorjaar hopen we nieuwe toiletten in het voorste deel te realiseren.” Zo doet Hannewijk dat. Terwijl hij de randvoorwaarden voor succes regelt op de achtergrond, gaat hij meteen voor activiteiten en reuring. De Oostkerk moet onderdeel worden van een bruisende culturele driehoek in de stad. De kerk wordt geen podium voor ronkende gitaren, maar zeker ook niet alleen voor klassieke muziek. “Hier kun je ook prachtige dingen doen met singer-songwriters of met pop up-horeca.”[l]