Over Lampedansers en het schemerlicht
VLISSINGEN - Marcel Kuijl uit Vlissingen heeft zijn eerste dichtbundel gepresenteerd. Lampedansers heet het boekje waarin gedichten staan die over het leven gaan.
DOOR BO VAN SCHEYEN
De titel van zijn bundel slaat een beetje op hemzelf, zegt Kuijl. "Of meer op de persoon die ik was. Lampedansers is een uitdrukking die een goede vriend vaak gebruikt. Hij roept regelmatig dat mensen lampedansers zijn, ook tegen mij.” Een lampedanser is een langpootmug, maar het woord verwijst volgens Kuijl ook naar nietsnutten en leeglopers. Zij zijn vaak nutteloos bezig, altijd op zoek naar het licht en doen geen mens kwaad, aldus de dichter. “Lampedanser verwijst ook wel naar mij. Tien jaar geleden kwam ik vanuit Bergen op Zoom in Vlissingen terecht op de PAAZ-afdeling. Het ging niet zo goed. Ik was verslaafd aan cocaïne, kreeg te maken met een echtscheiding en was ook mijn baan al kwijtgeraakt. Ik was verzekeringsadviseur in de agrarische sector. Om mezelf op te peppen nam ik elke ochtend een snuif, en dan kon ik er weer tegenaan. Jaren heb ik zo een soort dubbelleven geleid. Ik hield het geheim. Ik ben er niet trots op. Het overkomt je en blijkbaar was ik er gevoelig voor.”
Na zijn afkickperiode is Kuijl 'geweldig goed geholpen' door de christelijke hulporganisatie stichting MGB Hulpverlening in Vlissingen. “Ik mag weer van het leven genieten. Ik heb een nieuwe liefde gevonden en drie jaar geleden ben ik voorzichtig begonnen met dichten, omdat ik worstelde met herinneringen en emoties over vroeger. Mijn eerste gedicht lag er binnen een uur. Dan heb ik zoveel inspiratie, dan moet het er uit. Het is een onverklaarbare passie die je diep vanbinnen voelt.”
Kuijl vertelt over zijn liefde voor taal. “Dat heb ik van mijn vader. Hij was leraar taal, wiskunde en handelskennis. Ergens heb ik altijd gevoeld dat ook ik iets met taal heb.”
Gedichten
De eerste gedichten las Kuijl voor aan zijn moeder en hij plaatste ze op Facebook. “Daar kreeg ik leuke reacties op. Ook van een vriend van vroeger die een kleine uitgeverij heeft in België. Hij liet me weten mij te willen helpen met uitgeven. En zo heb ik een hele bundel samengesteld met gedichten over het leven. Simpele en herkenbare onderwerpen. Veel lofzangen op Vlissingen, mijn stad hier aan het water, waar ik niet meer zonder kan. Maar ook over het geloof, liefde, eenzaamheid en vergetelheid, drank en drugs.”
In het schrijven heb Kuijl zijn passie gevonden. “Die passie is nu mijn drijfveer in het leven. Mijn motto is dan ook: ‘ben je verslaafd, probeer dan je passie terug te vinden. Want waarnaar je hart uitgaat, is veel mooier dan al dat andere.”
Kuijl kijkt terug op een prachtige presentatie van zijn dichtbundel, in theater Spoetnik in Vlissingen. “Mijn kinderen - op wie ik enorm trots ben - en heel veel andere familie was erbij.”
De dichtbundel Lampedansers is te koop bij café ’t Archief in Vlissingen en via de Facebook-pagina van Marcel Kuijl. Voor een volgend project klimt hij weer in de pen. “Ik ga een boek schrijven met korte verhalen over mijn ervaringen in de psychiatrie.” [l]
Gedicht: Vlissingen
Misthoorns galmen diep over de Schelde,
een flauwe zon prikt door het grauwe wolkendek…
Zacht oktober-mooi oktober,
diepgekleurd dwarrelt het blad…
Hier in Vliss,
waar het nu weer rustig is...
De einder geeft wonderlijke luchten,
waar zou je beter vluchten…
Dampende flarden van mist,
als de zon er even is...
Eindeloos lopen,
het lege hoofd…
Getuigt van rust....
juicht om deze kust,
die eeuwig is…
Tijdloos weer verandert,
een ander zicht in ieder licht…
Dwalen, diep ademhalen,
straks dondert de zon onder....
Als een wonder,
hou van dit land,
En de zee,
neem ik mee…