Max was er bijna niet meer geweest
VLISSINGEN - Helge Prinsen portretteert in de rubriek 'Ik ben Vlissingen' elke week een van haar stadsgenoten in slechts 980 tekens, precies zeven tweets. Met haar portretten wil ze bekende en minder bekende Vlissingers in de schijnwerpers zetten en zo een mooi beeld van de stad schetsen waar zij is geboren en getogen.
DOOR HELGE PRINSEN
Max (13). Bekende Vlissinger. Buurthond. Nadat zijn baasje Bram de Vries overleed, werd Max geadopteerd door de bewoners van het Kogelpark.
Hij heeft een vast huis, maar de hele buurt laat hem uit. Max is een schat van een dier. Ook naar andere honden toe. Van nature is hij een vrijbuiter.
Vroeger liep hij vaak op z’n eentje het dagelijkse rondje naar de jachthaven. Ook naar de binnenstad en de sluizen. Je kon Max overal tegenkomen.
Maar toen brak hij z’n poot. Moest hij inslapen of een gecompliceerde operatie in Bergen op Zoom ondergaan? De buurt zamelde meteen geld in.
Nu slijt hij z’n oude dag in zijn vertrouwde omgeving bij de Oranjemolen. Het liefst snuffelt hij. En hij vindt het heerlijk om aangehaald te worden.
Dan zeggen de mensen: “Hallo Max, brave hond, ben je daar weer?” Voor velen is Max erg belangrijk. Hij vervult als het ware een therapeutische rol.
Zijn poot is uiteindelijk fantastisch genezen. Zelfs de dierenarts was ontroerd. Nee, zonder de Kogelparkbewoners zou Max er niet meer zijn geweest.[l]
De miniportretten van Helge Prinsen zijn ook te lezen op haar website www.helgeprinsen.nl en op haar Twitter-account: @helgeprinsen.