'Met windmolens en zonnepanelen red je het niet'
VLISSINGEN - Jarenlang hoorde je er niemand over, maar opeens lijkt overbevolking weer een belangrijk item. In zijn een paar weken geleden verschenen boek ‘De Klimaatparadox’ legt Vlissinger Peter van Druenen een verband tussen de overbevolking en de klimaatverandering. “Door vrienden ben ik gewaarschuwd dat het gewaagd is.”
DOOR EUGÈNE DE KOK
CDA-politicus Sybrand van Haersma Buma kaartte de overbevolking aan tijdens de algemene beschouwingen, Elsevier wijdde er vorige week een artikel aan en er gaan geluiden op om via een staatscommissie iets aan de groeiende bevolking te doen. Peter van Druenen hoort de discussies over het ooit zo omstreden onderwerp aan, net als hij met aandacht luistert naar het debat over de klimaatverandering en zeespiegelstijging.
Duizendpoot
Of de aandacht voor het onderwerp (mede) door ‘De Klimaatparadox’ komt, weet hij niet. Wel weet hij, dat als dat het geval zou zijn, veel politici het niet goed hebben gelezen. “Het gaat al snel over migratievraagstukken en de hoogte van de dijken”, zegt de oud-uitgever, bestuurlijke duizendpoot, historicus en schrijver van het veelgeprezen ‘Vissers, Kapers, Arbeiders’. “En dat is jammer.” Sinds het verschijnen van zijn stadsgeschiedenis van Vlissingen werkt Van Druenen aan een publicatie over migratie. Toen hij daarvoor aan het grasduinen was in zijn bibliotheek stuitte hij op ‘Grenzen aan de groei’ van de Club van Rome uit 1972. “Vroeger, als langharige, linkse jongen heb ik natuurlijk een exemplaar gekocht. Ik zag het nu in mijn kast staan, bladerde er wat doorheen en heb het vervolgens in één ruk uitgelezen.”
Belangrijkste conclusie van de Club van Rome was dat de hoeveelheid grondstoffen eindig is, mede door de groei van de wereldbevolking. Het deed in de jaren ‘70 veel stof opwaaien, maar sindsdien is niet of nauwelijks meer over overbevolking gesproken. “Maar de bevolking blijft groeien. Bovendien willen we voor 39 euro naar Barcelona, de nieuwste iPhone en het liefste elk jaar een koe opeten”, legt Van Druenen uit. “We worden bovendien allemaal ouder. Daarmee voeden we het monster van de overbevolking alleen maar. Dat soort zaken vond ik echter niet terug in de bestaande toekomstmodellen.”
Over dat gemis schreef Van Druenen een essay dat als ‘Medemenselijkheid tegen elke prijs’ werd gepubliceerd op The Post Online. Het had een stortvloed aan reacties tot gevolg. Hij vertelde het tegen Christoph Buchwald van Uitgeverij Cossee, die hem vroeg het uit te werken tot een boekje. In ‘De Klimaatparadox’ gaat Van Druenen dieper in op het verband tussen ‘het monster van de overbevolking’ en klimaatverandering. Hij heeft modellen gemaakt en trekt vergelijkingen met historische gebeurtenissen, zoals de jacht op mussen van Mao die het graan zouden opeten. “De wereldbevolking wordt rijker en rijker en we zorgen zo goed voor onszelf dat we steeds ouder worden. In China heeft de helft van de mensen nu internet. Als ze het allemaal hebben stijgt de temperatuur van de oceanen tot een kookpunt. Enerzijds doen we ontzettend veel tegen de klimaatverandering met windmolens en zonnepanelen, maar dat stopt het stijgen van de zeespiegel echt niet als je niets aan de overbevolking doet.” Van Druenen weet dat zijn stelling heftige reacties oproept bij mensen die heilig geloven in het keren van het tij. “Vrienden hebben me gewaarschuwd, maar ik heb dit toch geschreven. Ik hoop dat het een discussie opent.” Van Druenen is geen pessimist, maar er moet wel snel iets gebeuren. “Aan de ene kant moet je in ontwikkelingslanden doorgaan met het bouwen van dijken en stenen huizen en het plaatsen van windmolens en zonnepanelen, maar dat is niet genoeg. Je moet ook de discussie voeren over overbevolking en de moeilijke keuzes maken die daarbij horen.”
‘De Klimaatparadox’ van Peter Druenen is voor vijftien euro te koop in alle boekhandels.[l]