Motorolie en lelijke schoenen
VLISSINGEN - Een reiskoffer, een prachtige hoge staande klok, een mooi kleed, een oude motorfiets, eigenaardige schoenen, .... we hebben al heel wat bijzondere voorwerpen over de drempel van het uitvaartcentrum zien komen. Voorwerpen met een verhaal.
De verhalen komen vanzelf. De klok vertelt hoe precies hij was, en geduldig, en hoe veel werk er was in voor- en najaar om alle klokken weer gelijk te krijgen. Het kleed roept het beeld op van mama op de bank, lekker in elkaar in haar dekentje. Ver weg in gedachten door de dementie, maar o zo lekker dicht tegen je aangekropen. De oude motorfiets, waarmee je vader ooit tot aan Amersfoort was gekomen, alleen maar om zijn aanstaande vrouw, je moeder, te kunnen zien. En schoenen, altijd maar schoenen, hoe gekker hoe beter. Hij gaf niets om wat anderen er van vonden. Hij was zichzelf. Hij liet anderen zichzelf zijn. Hij leerde zijn kinderen wat het belangrijkste was: dat je je eigen pad durft te gaan. En daarom moeten die schoenen op de kist staan.
Verhalen
Uitvaarten draaien om verhalen. Een mens is pas dood, als hij/zij wordt vergeten. Dat is geen cliché. Dat is wat wij in ons werk ervaren, elke dag weer. Dat mensen die zijn gestorven hun nabestaanden blijven vormen, dragen, aanspreken, uitdagen. Want zij zijn in herinneringen altijd bij hen. En het levensverhaal van de doden geeft richting aan het levensverhaal van de levenden, dat bezig is te ontstaan. Als mensen ons vragen waarom wij dit werk doen, is het antwoord: verhalen. Er is niets mooiers dan de glans op het gezicht van iemand die vertelt over hoe het was; er iets niets meer uitbundig dan de lach om een gril of een grap van wie nu niet meer is; er is niets dat meer aangrijpt dan de stilte na een goede speech: zo was het!
Als mensen ons vragen hoe wij ons werk doen, is het antwoord: wij zoeken de verhalen. Van de vorm van een rouwkaart tot het koekje bij de koffie, van de kleur van de auto tot de keuze van de muziek. Niets is zomaar of omdat het hoort; alles is verhaal. We zijn er trots op dat wij ook zelf mensen kunnen helpen een levensverhaal te maken. We hoeven niemand van buiten in te huren om te spreken. Gerrit heeft jarenlang ervaring in het schrijven en vertellen van (korte) levensverhalen. Hij gaat in gesprek, waarbij mensen worden uitgenodigd te vertellen over het leven van hun geliefde. Het zit 'm vaak in kleine details. Die lijken van weinig betekenis, maar vertellen eigenlijk alles. Een deuk in een koffer, het geluid van een klok, een deken die nooit gewassen mag worden, de geur van motorolie, lelijke schoenen.
Monuta Adrienne Klein, de steun bij iedere uitvaart. [l]