Het Sint Ignatiusziekenhuis toen en het Amphia nu
BREDA - In het Amphia. Wie komt er niet? Ik was er een dag en een nacht. Een 'fel realistisch' verslag.
DOOR RINIE MAAS
"We gaan dit vanmiddag operatief doen!" Ik hoor zijn stem nog overtuigd bij de acute hulp. "Zal ik alvast twee pijndempers geven", vroeg de zuster, pillen die ik 'insnoof' als wiet. Dood wilde ik zijn. "Wat hebt u gegeten?", vroeg de hoofdchirurg. Een boterham? U eet niet?'' Dan gaan we om 14.00 uur opereren. Hoewel ik als een geknakt vogeltje de pijn verbeet was de warme handdruk die ik van hem kreeg een zegel daarop. De hoofdchirurg, dokter Luiten, gaf steun en moed.
'Compasjeus'
"Ik hou het geen uur meer vol", zei ik daarvoor tegen de direct onderzoekende huisdokter Koonings, terwijl de stagiaire van de vervangende dokter zei dat het er 'sympathiek' uitzag. Je bent dan toch weer een beetje blij. Maar liet weten het woord 'sympathiek 'vreemd te vinden voor iemand die onuitstaanbare pijn heeft. Na zijn recherchewerk belde de huisdokter, die weer terug was, meteen het Amphia voor opname. Wat is een vakkundige chirurgische ingreep dan kostbaar…maar ook de houding van allen, zonder uitzondering, zoals ik hem ervoer: compasjeus, mededogend, alert, scherp, met humor (de anesthesist: "hij heeft er zin in"); ("we komen wellicht in de pers"; de vrouwelijke arts met een knipoog). En 'de George Clooney' van het stel stroopte zijn mouwen op. Ik was toen al ver heen.
Scoop
Bij controle dacht ik hem opnieuw te zien maar het was zijn collega. Hij had mee geopereerd. Maar hij was de in mijn geval opererende hoofdchirurg dokter Luiten niet. "Neen", zei tíe alsof het toch een scoop van betekenis was, "Ik... ben jonger!".
Brusselmans
Geen misverstanden: ik ben geen Herman Brusselmans, de lucide chroniqueur met uitbundige pirouettes, drank, vrouwen, seks en dat op herhalingsoefening: dus zeg niet dat het geen boeiende levensstijl kan zijn. De man die als kroniekschrijver een bom maakt van een flatus in een fles en zegt dat schrappen van woorden onzin is. Maar... dat wordt vergoed door weergaloze humor. Strak als een vioolsnaar wil ik lezen en schrijven. Maar ik leen nu een van de titels van Herman 'een dag in Gent'. Om het alledaagse te verheffen tot iets groots en nobels. En dat is 'een dag in het episch centrum van Breda, het Amphia'. Zoals gezegd was ik er door een onuitstaanbare pijn vanwege een ontsteking in de bilnaad veroorzaakt door een schurende broek langs de dijen op de hometrainer.
Tandartsstoel
In deze weken heb ik een kijk op de wereld van het Amphia gekregen die mij humaan geweldig opmontert. Want ik ben kind uit de tijd van het St. Ignatiusziekenhuis waar ze me geboeid, voor verwijdering van mijn amandelen, in een soort tandartsstoel zette met een klem in mijn mond die een krokodil niet zou kunnen verdragen. Waarna ik met chloroform in watten werd verdoofd als een misdadiger van de bende van Os. "Nu stilzitten", zei de dienstdoende religieuze verpleegster enigszins overbodig. "Non", vind ik een allerminst lieflijk bijna bijtend woord dat dienstbare religieuzen meestal niet verdienen.
Bevrijding
Maar, wat is de moderne geneeskunde dan een bevrijding. Je bent een grote man (1.86m); je weegt 102 kilo (wel door pijn 10 kilo vermagerd); je loopt dagelijks 'n uur; je drijft met truien à la Heyboer het zweet uit op de hometrainer; je doucht; je schrijft en je schrijft; in blaadjes; literaire blaadjes en je leeft je als kopij-scharrelaar uit in 23 boeken (Wikipedia), maar krimpend van ellende ben je zo klein als een krent en zo bang als een muis, althans ik wel dus.
Bedankje!
Er gaat een bedankje de deur uit: "Ik mag van de controlerende chirurg weer een stukje trimmen. Om mijn artrose wat onder de knie te houden; mijn vrouw heeft als Florence Nithengale consequent 3x per dag gespoeld; de wond is een wondje geworden.Ik haal u allen voortdurend door elkaar, ten teken dat u een team bent dat eensgezindheid uitstraalt. In lege uren thuis dacht ik aan erotiek en dat is gezond voor het huwelijk. Wat ik teruggeef is niet veel door wat ik van u kreeg. Maar het is recht uit het hart. Onder de titel "Kroniek van het alledaagse" doe ik de gemeenschap verslag hierover. Ik ben u dankbaar dokter Luiten, en allen van chirurgie, het leuke verplegende personeel niet te vergeten. En zo verliep een etmaal in Breda: misschien alledaags, beste Bruss, maar ook groot en nobel, dankzij het Amphia! [l]