Brenda's gevecht tegen Q-koorts
KRUISLAND – In augustus 2011 publiceerde de Bode het aangrijpende verhaal van Brenda Hoppema die twee jaar daarvoor gediagnosticeerd werd met Q-koorts. Haar leven veranderde daardoor drastisch. Niet alleen fysiek ondervond zij allerlei problemen, ook mentaal voelde ze zich door diverse instanties behoorlijk in de steek gelaten. Ruim zes jaar later ondervindt zij nog dagelijks de gevolgen van deze ziekte.
DOOR ELS ROMMERS
In 2009 kreeg Brenda Hoppema een opeenstapeling van klachten. "Ik had koorts, spierpijn, hoofd- en keelpijn, jeuk, huiduitslag, maar ook diarree, pijn op mijn borst, hoge bloeddruk, plús was ik enorm vermoeid", somt ze op. "Na de tweede test werd duidelijk dat ik Q-koorts had. Aan de buitenkant wad niet te zien hoe ziek ik was. En omdat ik ook geen flauwerik ben en dus gewoon doorga, dachten mensen al snel dat ik niks mankeerde."
Ontslagen
Zo bleef Brenda die een baan had als oogstmedewerker, tijdens haar ziekte aangepast werk verrichten. "Als dank voor mijn inspanningen werd ik aan het einde van de ziektewetperiode alsnog ontslagen", merkt ze cynisch op. "En ik ben niet de enige. Via de vereniging voor Q-koortspatiënten waarbij ik ben aangesloten, heb ik al veel verhalen gehoord van slachtoffers die hun bedrijf of baan verloren hebben. Het frustreert me dat de overheid nog steeds de patiënten financieel in de kou laat staan. Geld dat wordt vrijgemaakt gaat louter naar onderzoek. Dat is ook belangrijk, maar die hoge piefen staan er niet bij stil hoeveel wij qua inkomen hebben ingeleverd. En hen is nota bene aan te rekenen dat ze informatie hebben achtergehouden. Hadden ze openheid gegeven, was ons een hoop ellende bespaard gebleven."
Gebrek aan kennis
"Je voelt je al zo beroerd en als je dan ook nog op onbegrip stuit, maakt dat het er niet gemakkelijker op", vertelt Brenda verder. "Bij het UWV beschikten ze absoluut niet over de juiste kennis en dus kwamen ze met de gekste banen op de proppen die compleet irreëel zijn." Toch ging Brenda niet bij de pakken neerzitten. "Dat zit gelukkig niet in mijn aard", lacht ze. "Ik was altijd sportief en hoe moeilijk ik het af en toe ook vond, toch ben ik gaan wandelen, zwemmen en paardrijden. Steeds een stukje verder. Een paar keer ben ik stevig over mijn grenzen gegaan, maar nu kan ik oprecht zeggen dat mijn lichaam een stuk sterker is."
Chronische klachten
Dat betekent niet dat Brenda klachtenvrij is. "De vermoeidheid is nooit verdwenen. Daarnaast heb ik chronische spierpijn in mijn bovenbenen. Daardoor kom ik op sommige dagen niet eens de trap op en de nieuwe fiets die ik gekocht had, heb ik maar amper kunnen gebruiken. Bovendien heb ik minder weerstand. Een verkoudheid heb ik dus zo te pakken. Maar gelukkig werk ik weer. Ik heb een vaste baan bij een zaadveredelingsbedrijf en mijn baas is hartstikke flexibel. Daar ben ik een volwaardige medewerker. Het patiënt-zijn ligt gelukkig achter me. Tests hebben aangewezen dat de bacterie niet meer in mijn DNA zit. Een aantal klachten zijn helaas chronisch geworden, maar er valt mee te leven. Dankzij het nieuwe mestbeleid voor onder andere geiten zullen er gelukkig ook niet snel meer nieuwe slachtoffers komen."
Hondentrainster
Ofschoon Brenda waarschijnlijk nooit helemaal de oude zal worden, maakt ze er het beste van. "Ik geniet weer van het leven. Én van dieren, vooral van honden. Daarnaast geef ik hondentrainingen. Daar haal ik heel veel positieve energie uit. Ze accepteren je zoals je bent, inclusief je ziekte. Ook ben ik BHV'er en EHBO'er. Verder blijf ik me inzetten voor betere informatie over Q-koorts.[l]
