Mia schreef dagboek over borstkanker
OUD GASTEL – In 2012 kwam het leven van Mia de Wildt op z'n kop te staan toen ze te horen kreeg dat ze borstkanker had. Haar belevingen schreef ze op een in dagboek dat ze van een vriendin had gekregen. In 2014 publiceerde ze dit onder de titel 'En dan heb ik HET, Borstkanker.' Hoe gaat het met Mia, een kleine vijf jaar na de diagnose?
DOOR ELS ROMMERS
Iedere twee jaar krijgen vrouwen tussen de 50 en 75 jaar een uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek borstkanker. In 2012 verliet Mia de Wildt de daartoe speciaal uitgeruste bus, blij dat het er weer op zat. Even later kreeg ze een verontrustend telefoontje van haar huisarts. Na een mammografie en een punctie kwam de vernietigende uitslag: het was een kwaadaardige tumor. "Er volgde een besparende borstoperatie", vertelt Mia over die periode. "Uiteindelijk ben ik 17 maanden lang behandeld, goed voor 85 ziekenhuisbezoeken. Door die hoge frequentie en de bijwerkingen voelde ik me doodmoe en erg beroerd. Ik was slechts nog een schim van de actieve vrouw die ik was. Dat ik 40 jaar als wijkziekenverzorgende heb gewerkt, hielp me wel om alles in de juiste context te plaatsen. Bovendien voelde ik me enorm gesteund door mijn familie, vrienden en de bloemschikcursisten aan wie ik lesgeef.
Dagboek
"Een vriendin gaf me een dagboek om alles van me af te kunnen schrijven. Ik wist meteen: dat wordt een boek! In 2014 was ik succesvol uitbehandeld. Dat was het moment om mijn boek uit te geven. Diezelfde vriendin ontwierp de kaft die de berg symboliseert die ik heb beklommen. Ik kwam er geloof, hoop en liefde tegen. Met het delen van mijn verhaal wil ik lotgenoten houvast geven en artsen inzicht bieden in de leefwereld van een patiënt. Desondanks blijft het moeilijk om uit te leggen wat ik geestelijk en fysiek heb doorgemaakt aan iemand die niet in dezelfde rollercoaster heeft gezeten, maar alle beetjes helpen!"
Alert
Anno 2018 gaat het gelukkig goed met Mia. "Deze maand is mijn allerlaatste hormoonbehandeling. Enerzijds maakt dat me blij, anderzijds vind ik het ook best spannend", vertelt ze eerlijk. "Dat schijnt erbij te horen. Nu wordt mijn lichaam nog ondersteund met medicijnen, straks niet meer. Toch moet ik erop vertrouwen dat het goed is én blijft. En ook al ben ik alert op signalen en speelt het op de achtergrond altijd mee, ik ben er niet de hele dag mee bezig. Wel heb ik moeten zoeken naar een nieuw levenspatroon. Dat houdt in dat ik mijn grenzen goed moet bewaken. Mijn nieuwe motto is dan ook geworden: geniet met m'n maten én met mate!"
Levensgenieter
Ofschoon ze haar oude energieniveau niet meer haalt en het bestralingsgebied altijd gevoelig zal blijven, is Mia nog altijd actief. "Iedere dag beweeg ik en nog altijd geef ik bloemschikcursussen. Ook zit ik in het bestuur van Vrouwen van Nu, dat allerlei leuke activiteiten organiseert. Het is onzin om te zeggen dat ik nu meer geniet dan vroeger, want ook toen al was ik een levensgenieter, wel ben ik heel dankbaar. Omdat ik oma geworden ben, omdat mijn oude vertrouwde haar na de bestralingen weer terug is gegroeid en ik omringd wordt door zoveel lieve mensen. Pas achteraf heb ik gemerkt hoe heftig het hele traject voor mijn directe omgeving is geweest. Ik pleit dan ook voor betere begeleiding van de naasten van een patiënt, want zij lijden net zo goed." Soms heeft Mia contact met lotgenoten om hen een hart onder de riem te steken. "Maar ook hiervoor geldt dat ik zuinig op mezelf moet zijn", zegt ze. "Ik ben een stuk emotioneler geworden. Maar het is het aard van het beestje. En dat zorgzame heeft mij ook veel gebracht!" [l]
Mia's boek is nog steeds te koop voor € 10 via mia@hetgrassprietje.nl.
