Manja en Pierre Blommerde
OUDENBOSCH – In oktober vertelden Manja en Pierre Blommerde in de Bode over hun plannen om de Kilimanjaro te beklimmen voor War Child. Inmiddels zijn ze terug, vol verhalen en een prachtige ervaring rijker.
DOOR ELS ROMMERS
In plaats van op een luxe cruise te gaan om hun dertigste trouwdag en de aanstaande vijftigste verjaardag van Manja te vieren, besloot het ondernemingskoppel om de Kilimanjaro te beklimmen. Daarvoor moesten ze eerst 4800 euro bij elkaar sprokkelen. door onder andere een Thanksgiving Diner te geven en armbandjes te verkopen. "We hebben zelfs 450 euro opgehaald voor War Child gegaan. Ons verblijf en de reis hebben we zelf bekostigd", aldus Manja.
Gelukspoppetjes
"Op 29 januari landden we samen met de 28 andere deelnemers van onze groep op Kilimanjaro Airport", vertelt Manja. "Alle koffers werden torenhoog opgestapeld op één bus die alles naar de lodge bracht waar we overnachtten. De volgende ochtend hadden we een gezamenlijke briefing. Zelf had ik tijdens de training al twee gelukspoppetjes aan mijn schoenen gehangen en ik had voor alle anderen ook een gelukspoppetje meegebracht dat ik toen uitreikte. Vervolgens werd ieders bagage met voedsel, water en een regenpak gewogen die de dragers moesten meetorsen en maximaal 15 kilo mocht wegen."
Adembenemend
"Toen gingen we van start. Omdat we steeds hoger klommen en er daardoor minder zuurstof in de lucht was, raakten we sneller buiten adem. We moesten dus heel langzaam bewegen. Het ging meteen steil omhoog en stiekem dachten we: gaat dit nog vijf dagen zo? Toch raakten we eraan gewend. Het landschap was grillig en we moesten veel klauteren. Een bepaalde cadans vinden was daardoor onmogelijk. Omdat we ons moesten concentreren, hadden we geen tijd om na te denken. Eigenlijk was dat heel prettig. De natuur was adembenemend mooi. De route liep langs het subtropisch regenwoud, via de heidezones naar ijsvelden. We zagen spectaculaire zonsopgangen en 's nachts een schitterende sterrenhemel."
Virus
Helaas verliep het traject voor Pierre niet vlekkeloos. "Na een onrustige nacht, werd hij op dag drie niet lekker", legt Manja uit. "Enkele deelnemers hadden diarree en gespuugd. Het vermoeden rees dat er een virus rondwaarde. De nacht en de dag erop knapte hij echter op. Op dag vijf ging het alsnog mis. Zoals iedere ochtend werden we ook toen om 06.30 uur gewekt met thee. Na een heerlijk ontbijt, bereid op twee gaspitjes, begonnen we om 08.30 uur te klauteren. Die dag stopten we al om 14.00 uur. We mochten even rusten, voordat we als oefening over een steile betonnen plaat moesten lopen, ter voorbereiding van onze nachtelijke klim naar de top. Pierre had het loodzwaar."
Dubbel gevoel
"Rond middernacht vertrokken we weer. Pierre mocht voorop, maar al snel zag ik dat hij dat niet trok. Op mijn aandringen zijn we achteraan gaan lopen. Om 03.00 uur 's nachts werd me duidelijk dat we in dat tempo de top niet zouden halen. Thuis hadden we afgesproken om niet bij elkaar te blijven als één van ons moest afhaken. Pierre stond er dan ook op dat ik door zou lopen. Met pijn in mijn hart heb ik dat gedaan. Na 62 kilometer klimmen binnen 5,5 dagen bereikte ik de top. Natuurlijk was ik blij dat ik het gehaald had, maar dat bijzondere moment had ik het allerliefst met mijn echtgenoot gedeeld. Achteraf bekeken had Pierre last van hoogteziekte. Zelfs de meest ervaren dragers vallen hieraan ten prooi. Overigens ontdekte ik bij onze hereniging dat ik onderweg één gelukspoppetje was verloren. Typisch, hè? De terugtocht ging snel, maar was bijzonder pittig, zeker ook omdat we toen al 37 uur nauwelijks geslapen hadden. Aansluitend hebben we nog van een vakantie in Tanzania genoten. Allebei kijken we terug op een fantastische belevenis, ook Pierre!" [l]
