'Ik doe het, omdat ik het leuk vind'
HOEVEN – Tijdens de lintjesregen werden dit jaar acht Halderbergenaren verrast met de komst van de burgemeester die het speldje persoonlijk uitreikte en ieder van hen bedankte voor hun belangeloze inzet. Iedere week zetten we één van de gedecoreerden in de spotlights. Deze week vertelt de 54-jarige Wim van Nispen hoe hij van de ene in de andere vrijwilligersfunctie rolde.
DOOR ELS ROMMERS
"Tot twee keer toe kreeg ik voorrang in het ziekenhuis", grinnikt Wim, terugkijkend op de ochtend van 26 april. "Een vriendin die in het ziekenhuis werkt én in het complot zat, heeft ervoor gezorgd dat ik op tijd thuis was voor het bezoek van de burgemeester. Toen zij met haar ambtsketting om voor de deur stond, kreeg ik een flashback naar de keer dat mijn inmiddels overleden vader een lintje kreeg. Dat raakte me."
Waardering
Wim had nooit verwacht een koninklijke onderscheiding te krijgen. "Mijn vader deed op het vrijwilligersvlak zoveel meer dan ik", zegt hij bescheiden. "Dat men de moeite heeft genomen mij voor te dragen, vind ik toch bijzonder", verklaart de vestigingsdirecteur van Sligro. Waardering kreeg hij ook van zijn personeel, want tien jaar geleden werd Wim als voorzitter van de OR gekozen, wat heel wat zegt over zijn manier van leidinggeven. Ook menig vereniging heeft dankbaar gebruik gemaakt van zijn kwaliteiten.
Vruchtbare samenwerking
Eén van die verenigingen is bouwclub 't Zooike, waar Wim als rasechte Hoevenaar en fanatiek carnavalsvierder al 27 jaar lid van is. "Waren we eerst nog behoorlijk competitief, tegenwoordig zijn de scherpe randjes er iets vanaf. Vorig jaar hebben we zelfs samengewerkt met de Geintrappers. Samen vormden we de Zooitrappers, een succesvol combinatie, want onze kar won!" Hoewel Wim saamhorigheid, ontspanning en creativiteit als voornaamste drijfveren noemt, geeft hij eerlijk toe een gezonde drive te hebben om te winnen. "Als ik voor iets ga, ga ik er ook helemaal voor. Verliezen vind ik echt niet leuk", bekent hij met een grote grijns.
(On)sportief gedrag
"Het maakt niet uit hoe je wint, áls je maar wint", zei Wim dan ook regelmatig tegen het juniorenteam van korfbalvereniging Springfield, dat hij 20 jaar lang coachte en trainde. En dat terwijl hij zich groen en geel ergerde aan onsportief gedrag toen hij zelf nog korfbalde en zaalvoetbal speelde. "Als twintiger kon ik het niet uitstaan als oudere spelers aan shirtjes van tegenstanders trokken in een poging die te vertragen, omdat ze zelf niet snel genoeg waren", biecht hij glimlachend op. "Dus toen ik mezelf op dat gedrag betrapte, wist ik: het is tijd om te stoppen." Sinds drie jaar traint Wim de midwekers bij Springfield. "Dat zijn oud-spelers of ouders van leden. De tweede helft hebben we vervangen door de derde helft", zegt Wim met een knipoog naar de bar.
Wijkvereniging
Gezelligheid staat dus hoog in Wims vaandel. Reden waarom zijn achterbuurvrouw geen bot ving toen ze hem verzocht voorzitter te worden van hun wijkvereniging D'n Omloop. "Ik werd vrijwillig verplicht ja te zeggen", vertelt Wim zichtbaar geamuseerd. "Ach ja, iemand moet het doen", zegt hij schouderophalend. "Een wijkvereniging houdt de buurt levendig. Het was zonder meer leuk, maar op een gegeven moment was het tijd voor een bestuurswissel. Dat is ook wel zo gezond."
Kartrekker
Opvallende gemene deler in Wims vrijwilligerstaken is de functie van voorzitter die hij steevast heeft vervuld. "Die titel is voor mij slechts een formaliteit. Kartrekker is een beter woord", vindt hij zelf. Dan realiseert hij zich opeens dat hij ook nog lid is van het Bosschenhoofdse Schapengilde. "Met een man of 25, voornamelijk oud-brandweerleden, komen we iedere eerste donderdag van de maand samen. Gezelligheid gegarandeerd!" Met de woorden: "Gisteren werd het nog nachtwerk", neemt Wim met een ferme handdruk afscheid.[l]
