Mevrouw Timmers-van Zundert honderd jaar
OUD GASTEL - Groot feest in het Centrum voor Wonen en Zorg Blankershof: Mevrouw Willie Timmers-van Zundert heeft de leeftijd van 100 jaar bereikt. Zo'n twaalf jaar geleden was zij een van de eerste bewoners van deze zorginstelling.
DOOR JOHAN WAGENMAKERS
Buiten is het erg winderig, maar in het Grand Café van Blankershof heb je daar helemaal geen last van en belooft het een mooie dag te worden. Mevrouw Timmers wordt door bewoners, medewerkers, familie, vrienden en bekenden van harte gefeliciteerd met het bereiken van deze mijlpaal.
Hoera
Burgemeester Jobke Vonk overhandigt een grote slagroomtaart, die even later door haar samen met de jarige aangesneden wordt. Het 'lang zal ze leven' en 'ze leve hoog, ze leve hoog' besloten met 3 keer 'hoera' klinkt luidkeels door de ruimte. Een stralende honderdjarige is het middelpunt van deze festiviteiten. "Wat een zegen hé, 100 jaar. Wat een bijzondere dag. Wat je ervoor moet doen om zó oud te worden? Eten en adem blijven halen," glundert ze.
Binnen de lijntjes
"Toch had het niet veel gescheeld of deze dag hadden we niet kunnen
vieren," vertelt haar zoon Ton even later. "Begin dit jaar is ze gevallen en daarna ernstig ziek geworden. Ze heeft lang op bed gelegen en sindsdien zit ze in een rolstoel, want lopen wil niet meer," legt hij uit. Mevrouw Timmers is intussen in een geanimeerd gesprek met de burgemeester. "Ik heb zoveel meegemaakt in die honderd jaar. Eerst moesten we bijvoorbeeld allemaal aan het gas en nu er weer af," merkt ze onder andere op. Ze hoort slecht, maar is nog helemaal bij de tijd. Haar dagen zijn gevuld met tv-kijken en veel kleuren in boeken. "Maar wel binnen de lijntjes hoor."
Verdriet
Willie van Zundert is geboren in Standdaarbuiten en haar man Toon Timmers, inmiddels al meer dan twintig jaar geleden overleden, kwam oorspronkelijk uit Zevenbergschen Hoek. Na hun huwelijk, na eerst een tijd in Breda te hebben gewoond, zijn ze in Oud Gastel neergestreken.
'Vanuit mijn raam in
Blankershof kan ik de boom straks altijd zien'
Aanvankelijk in de Dorpsstraat, maar vanaf 1958 in een nieuw huis in de Irenestraat. Uit het huwelijk zijn zeven kinderen geboren, waarvan intussen de oudste overleden is. "Daar heb ik véél verdriet om gehad," vertelt ze. Na wat rekenwerk, samen met een van haar schoondochters, blijkt dat ze 14 kleinkinderen en inmiddels meer dan 20 achterkleinkinderen heeft.
Levensboom
Vanwege haar gezondheid komt mevrouw de laatste jaren weinig meer buiten, vandaar dat een van haar kleindochters samen met de burgemeester ter ere van haar een levensboom plant. Een koker met tekst en uitleg gaat daarbij de grond in.
'We hadden dit bijzondere feestje bijna niet
kunnen vieren'
Van de burgemeester krijgt ze daarna een ingelijst document hierover. "Bij het planten zijn ging niet, maar vanuit mijn raam kan ik de boom straks altijd zien." Na de middag staat een groot familiefeest op stapel in een van de ruimtes van Blankershof. "Daar kijk ik zeker naar uit, want ik hoef er toch zelf niet voor te zorgen," zegt ze met een knipoog. [l]