Arie Onnink genomineerd
HOEVEN – Op 6 oktober wordt in Fidei et Arti bekend gemaakt wie de Halderbergse Cultuurprijs van 2018 wint. Genomineerden zijn fotograaf Wim Hansum, kunstschilder Arie Onnink en Stichting Arboretum Oudenbosch. In september kan er op deze kandidaten gestemd worden via www.halderberge.nl. Iedere week zetten we één van hen in de spotlights. Hekkensluiter vormt Arie Onnink, wiens werk grote indruk maakte op de jury.
DOOR ELS ROMMERS
Zijn schilderijen zijn opmerkelijk te noemen. Arie Onnink, grafisch ontwerper van beroep, is een veelzijdig man die het niet gauw over koetjes en kalfjes zal hebben. Onwillekeurig kiest deze kunstenaar in de conversatie de diepgang waarbij hij als geïnteresseerd gesprekspartner een open vizier houdt en zijn antwoorden bijna zelfonderzoekend formuleert. Kortom: het gaat ergens over. Daarmee is meteen zijn werk getypeerd.
Verwondering
Hoewel zijn hele werkzame leven al in het teken staat van vormgeving, pakte hij pas acht jaar geleden naar de kwasten en acrylverf. "Vanwege mijn beroep zat ik hele dagen naar een scherm te koekeloeren en daar werd ik nogal mistroostig van", vertelt Arie. "Als tegenhanger ben ik gaan schilderen. Ik volgde een cursus om de techniek te leren en ben daarna losgegaan. Ik ben een typische autodidact die gedreven wordt door verwondering, een woord dat centraal staat in mijn werk. Zo wroet ik bijvoorbeeld graag met mijn handen in de aarde, me voortdurend afvragend hoe iets groeit en waarom dat zo is. Diezelfde interesse heeft me al veel inspiratie opgeleverd in mijn schilderwerk. En zand en verf liggen nou eenmaal dicht bij elkaar…"
Rafelrandjes
Zijn doeken brengen nogal wisselende reacties teweeg. "Die variëren van 'prachtig' tot 'vreselijk'. En 'vreselijk' spreek je uit met zeven langgerekte é's", grijnst Arie. Op zijn website heeft hij gezet dat hij serious artwork maakt omdat er al genoeg gelachen wordt. Dat zinnetje drukt exact de mix uit die in ieder van Aries werken terugkomt. Hoewel hij daar niet bewust op aanstuurt, wordt veel van zijn werk als triest, confronterend en soms zelfs choquerend ervaren. "Maar steeds is er weer die knipoog in verwerkt die zegt het allemaal niet al te serieus te nemen", nuanceert Arie. "Op kunstgebied zoek ik de grens op van de donkere kant van onze emoties. Op de rafelrandjes van het leven, gebeuren de meest interessante dingen. Daar schuur ik graag tegenaan, mét een gezonde dosis ironie."
Rotte appels
"Ik schilder vanuit mijn eigen behoefte en ben niet bezig met een eventuele verkoop", zegt Arie eerlijk. "Daardoor voel ik me vrij en kan ik mijn eigen wereld scheppen. Uit geijkte onderwerpen schilderen, put ik geen voldoening. Als ik een stilleven voor me zie, moet er bijvoorbeeld een rotte appel tussen liggen waaruit een worm kruipt. Het hoeft echt niet groots of meeslepend te zijn. Een radiobericht, een foto in de krant of een gesprek kan al genoeg zijn om een beeld in mijn hoofd te creëren waar ik uiting aan wil geven. Als het eenmaal op het doek is vastgelegd, geeft dat een bevrijd gevoel, een gevoel van: "het is goed zo."
Gespreksstof
En goed is het zeker. De schilderijen die Arie toont, de een gekenmerkt door veel en de ander juist door weinig kleurgebruik, zijn stuk voor stuk meesterwerken die je misschien niet snel in een huiskamer of slaapkamer vindt, maar die de kijker zeker niet onberoerd laten. "Als mijn werk gespreksstof oplevert, geeft het mij voldoening", zegt Arie. En hoewel het hem niet te doen is om faam, voelt hij zich wel degelijk gevleid dat hij genomineerd is voor de cultuurprijs. Ook dromen heeft hij nog. "De jeugd enthousiasmeren voor kunst en een wandgroot schilderij maken."[l]
