Oorlogsgravenstichting eert consul Ad Willemse
ZUNDERT - Als dank voor zijn werk als consul van de Oorlogsgravenstichting in de gemeente Zundert heeft Ad Willemse afgelopen week een zilveren erespeld gekregen.
DOOR ADDO SPRANGERS
Hij ontving het kleinood uit handen van Arie Harrewijn, inspecteur bij de Oorlogsgravenstichting. Bij de uitreiking was ook wethouder Patrick Kok aanwezig.
Onderhoud
Ad Willemse neemt na zeventien jaar afscheid als consul. In deze rol was hij sinds 2001 de lokale vertegenwoordiger van de Oorlogsgravenstichting in de gemeente Zundert en daarmee verantwoordelijk voor de in- en externe contacten met betrekking tot het onderhoud van de oorlogsgraven. In de gemeente Zundert liggen vijf Nederlandse en dertien geallieerde oorlogsslachtoffers begraven.
Consuls
In bijna elke gemeente in Nederland bevindt zich wel een oorlogsgraf. De consuls spelen een belangrijke rol bij het beheer en onderhoud van deze graven. In heel Nederland ondersteunen ongeveer 375 consuls de Oorlogsgravenstichting bij de uitvoering van haar werkzaamheden. De consuls, die meestal in dienst zijn van een gemeente, worden officieel benoemd door de burgemeester.
Oorlogsgravenstichting
De Oorlogsgravenstichting houdt de herinnering aan alle Nederlandse oorlogsslachtoffers levend bij huidige en toekomstige generaties. De stichting doet dit door hun levensverhalen te verzamelen en te delen en het onderhouden van de 50.000 Nederlandse oorlogsgraven waar ook ter wereld. Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog lagen over de hele wereld graven van tienduizenden Nederlandse oorlogsslachtoffers. In tegenstelling tot de landen om ons heen - die betrokken waren geweest bij de Eerste Wereldoorlog - kende Nederland geen organisatie om voor deze graven te zorgen. Op initiatief van reserve luitenant-kolonel dr. A. van Anrooy, hoofd van de dienst voor Identificatie en Berging van het Ministerie van Oorlog, werd op 13 september 1946 de Oorlogsgravenstichting opgericht.
Vrijwilligers
Om de Nederlandse oorlogsslachtoffers een graf te kunnen geven, had de Oorlogsgravenstichting zoveel mogelijk gegevens nodig van Nederlanders die tijdens de Tweede Wereldoorlog waren omgekomen. Het verzamelen van deze gegevens werd gedaan door een kleine staf en een team van vrijwilligers. Het lukte deze kleine groep een archief op te zetten met de gegevens van alle Nederlandse oorlogsslachtoffers. Het ging in totaal om 180.000 Nederlanders die omgekomen waren. 50.000 van hen hadden een aanwijsbaar graf. In 1952 was het registreren van de slachtoffers voor het grootste deel gereed. Daarna werkte men tot ongeveer 1973 aan de registratie van de 130.000 slachtoffers die geen aanwijsbaar graf hadden. Dit namenbestand en het archief vormen de basis van alle activiteiten van de Oorlogsgravenstichting: het vertellen van verhalen, het onderhouden van oorlogsgraven, het beheer van de erevelden, het verstrekken van informatie aan nabestaanden.[l]