Indrukwekkende herdenking van Watersnoodramp
NIEUW-VOSSEMEER Het was donderdag 65 jaar geleden dat ook Nieuw Vossemeer werd getroffen door de watersnoodramp. De gevolgen waren verschrikkelijk. 50 mensen vonden de dood. De dorpsraad had een herdenkingsdienst in de Johannes de Doperkerk georganiseerd. Semper Crescendo zorgde voor de muzikale ondersteuning. Er werden herinneringen en gedichten gedeeld. Leerlingen van basisschool Merijntje lazen de namen van alle slachtoffers voor. Na afloop van de dienst werd een krans gelegd bij het watersnoodmonument op de Hoogte.
DOOR TINEKE FESKENS
Herinneren, herdenken en bezinnen, dit was het thema dat de dorpsraad van Nieuw-Vossemeer had gegeven aan de herdenkingsdienst van de watersnoodramp, 65 jaar geleden. De kerk zat al ruim voor aanvang van de dienst vol. Tijdens de dienst werd door pater Van Schaik en dominee Van het Maalpad een Evangelietekst voorgelezen. De dorpsraad had gekozen voor een gezamenlijke dienst van zowel Katholieke als Protestante gemeenschap, zo werden alle slachtoffers van de watersnoodramp herdacht. De impact van de ramp op de gemeenschap is enorm. Alle families hebben geliefden verloren, niemand werd gespaard. Dit bracht naast een gevoel van saamhorigheid ook veel onmacht met zich mee. Jarenlang werd er niet gepraat over de verschrikkingen van die zaterdagnacht, 1 februari 1953. De herinnering was te schokkend.
Herdenken
Tijdens de dienst werd door burgemeester Ruud van de Belt teruggeblikt op de indrukwekkende herdenking van 5 jaar geleden. Deze herdenking maakte veel los. Waar eerder de herinneringen in stilte werden gekoesterd, beseften ooggetuigen en nabestaanden dat deze herinneringen niet verloren mochten gaan. Langzaam maar zeker komen de verhalen. De stilte na de storm, de kreten van mensen in nood. De kreten die verstilden, de oorverdovende stilte van redding die te laat kwam. Jaren geleden heeft Toon Free zijn verhaal op papier gezet. Een haast zakelijke opsomming van gebeurtenissen de eerste februari. Zijn dochters droeg zijn herinnering voor. Hoe na uren het besef kwam dat er een ramp gaande was. Hoe de klokken werden geluid en de sirenes van de brandweer klonken om mensen te wekken en te waarschuwen. Niet voor de brand: "Het is veel erger. De dijken zijn doorgebroken." Hoe erg sommige families getroffen zijn door de ramp bleek toen leerlingen van basisschool Merijntje de namen en geboortedatum van alle slachtoffers voorlazen. Meerdere kinderen uit één gezin, de geboortedatums als stille getuige van het gat dat binnen het gezin geslagen is. Het jongste slachtoffertje was slechts 1 jaar oud, het oudste slachtoffer 88. Dat kinderen de namen van voorouders of familie voorlazen maakte het tot een plechtig moment. Dat diezelfde kinderen in een enkel geval toch nog even naar papa en mama zwaaiden maakte het minder beladen. De ramp is voor velen verwerkt, maar de herinnering zal niet verloren gaan.
Herinneren
Ieder bewaart op eigen wijze de herinnering aan de watersnoodramp. Jan van de Velde bracht met zijn lied "Voor de overlevenden" de pijn, onmacht de last die mensen met zich meedragen, jaar ook het rotsvaste geloof van de nabestaanden op pakkende wijze onder woorden. Na afloop van de dienst volgde een stille tocht over het kerkhof naar de Hoogte. Op het kerkhof stond op de graven van alle slachtoffers een kaars. De wind gierde rond de kerk, de regen striemde tegen ieders gezicht. "Dit stelt niks voor. Toen was het zoveel erger. Windkracht 13, stel je eens voor, hoe dat gevoeld moet hebben." Een herinnering van een anonieme dame die spontaan haar herinnering aan 1 februari 1953 deelt. "Ik weet het nog als de dag van gisteren. 31 januari was ik jarig. Op zaterdag. Maandagmorgen mocht ik een snoepje trakteren in de klas, ik was 8 jaar geworden. Ik woonde toen nog in Leuven, België. Toen ik op school kwam mocht ik niet trakteren. Er was een ramp gebeurd. We moesten allemaal gaan breien. Overal werd wol vandaan gehaald. We hadden geen pauze of speelkwartier, we breiden lapjes. 20 bij 20 centimeter allemaal rechtse steken. Van deze lappen werd dekens gemaakt. Op deze manier konden we ons steentje bijdragen. Jaren later ben ik hier terecht gekomen." Bij het monument op de Hoogte werd een krans gelegd en daarna was het tijd voor koffie, samen. [l]