Een paar maanden verkering; 60 jaar gelukkig getrouwd
NIEUW VOSSEMEER - Buiten hangen slingers en ballonnen, voor de deur staan zeker 10 paar schoenen en binnen is het warm en gezellig druk. Pol en Maria Henraat vierden donderdag hun 60 jarig huwelijk, samen met kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Geen groot feest buiten de deur, maar samen in de woonwagen aan de Tolsedijk, waar Pol en Maria al 31 jaar wonen.
DOOR TINEKE FESKENS
Het was puur toeval dat Pol Henraat en Maria Netten elkaar leerden kennen. Pol, een jonge schipper van 21 jaar, was even thuis in Oosterhout toen daar een jonge vrouw samen met haar vader op bezoek kwam. Hij zag haar, ze raakten aan de praat en kregen verkering. Maria, of Marie, zoals ze door iedereen genoemd word vertelt over die tijd lang geleden. "Ik ging met mijn vader mee. Pol en ik zagen elkaar en kregen verkering." Maria werd geboren in Dussen, in de woonwagen op het kamp. Als klein meisje groeide ze op in een cultuur van geborgenheid en sterke familiebanden. Pol was schipper, volgens Maria het zelfde leven als in de woonwagen, alleen op het water. "De cultuur is bijna hetzelfde, je bent op elkaar aangewezen maar hebt de vrijheid om te gaan en staan waar je wilt." Na een paar maanden verkering te hebben gehad zijn ze getrouwd in Oosterhout. Vanaf die tijd wonen ze samen in een wagen. Eerst een Tielse wagen, een wagen die bij niet woonwagenbewoners beter bekend staat als "Pipowagen" vanwege de vorm. Met paard en wagen trok het jonge paar door heel Nederland. "We werkten op het land, en waren we het beu, dan trokken we verder. We hebben heel Nederland gezien, het was een zwaar leven, maar ook heel mooi."
Gezin
Toen er kinderen kwamen is Maria gestopt met werken op het land. Zij zorgde voor het huishouden. Een taak die ze vol liefde voor haar gezin op zich nam. Ook niet gemakkelijk, hun eerste kind, Harry, was gehandicapt en had dus veel zorg nodig. Later werden nog twee zoons geboren, Toon en Jo. En tot slot kwam "ons Leentje", de dochter waar Maria zo op gehoopt had. Toen de kinderen klein waren trokken ze nog steeds door het land. Leentje vertelt hoe ze zichzelf leerde lezen en schrijven. Naar school gingen ze niet. "Als we een paar dagen naar school gingen trokken we alweer verder, het had geen zin daar naartoe te gaan." Na een aantal jaren zijn ze in Steenbergen gaan wonen, een paar jaar later zijn ze naar Nieuw-Vossemeer gegaan.
Zorgzaam
Op de dag van hun 60-jarig huwelijk is het een gezellige boel in de woonwagen van Pol en Marie. De mannen staan buiten, voor de deur staan minstens 10 paar schoenen en binnen zitten de vrouwen met de klein en achterkleinkinderen in de keuken. In de kamer zit Pol. Zijn schipperspet op en rustig in de stoel. "Hij is ernstig ziek." legt Maria uit. "Hij weet het niet meer." Als de burgemeester komt gaat het hele gezelschap naar de kamer. "Leentje! Zorg jij voor de koffie?" De kinderen kijken toe hoe Maria vertelt over hun leven en de achterkleinkinderen kruipen samen op het bed van Pol, dat in de kamer staat. Het is opvallend hoe rustig en lief iedereen met elkaar omgaat. De kleintjes zeuren niet, zijn lief voor elkaar én voor opa en oma. De rest zorgt, voor elkaar, want zo doen zij dat. [l]