Muziek was de grote liefde voor Dimitri van Toren
BREDA - We hadden het over Daantje Schrijvers, de stilist van NAC; als kind kampioen met de Petrus Canisiusschool. In de voetbalklas was er nog een balvaardig in de NAC-jeugd: Dimitri van Toren. Dat mogen we van zijn vrouw Bertie niet onderbelichten. "Maar…zijn grote liefde was muziek".
DOOR RINIE MAAS
Ad Maas vertelt wat meer van zijn klasgenootje: "Jan (Dimitri) van Toren speelde in de jeugd van NAC. Hij had 'tor-instinct'. Bij onze dagelijkse confrontaties op de Gasthuisvelden was hij niet altijd van de partij; hij had zoveel talent om zich in uit te leven".
Dat was tekenen: 'n ransuil, een varaan de broodkar van bakker Oomens (Haagdijk), de school.
Jan Michielsen en Dimitri van Toren tekenden in verrassende stijlen.
Stilzwijgend werd er vanuit gegaan dat zij om die reden ontbraken.
Zijn vriend, de kunstschilder Jan Michielsen (prix de Rome) had er een broertje dood aan. "Da lompe geschup".
Piet Mol
Ad gaat dieper in op de mentaliteit van de voor geen enkele school in 1955 te kloppen voetbalklas.
…"Misschien is het herinneringsverfraaiing, maar er was in die zevende klas van meneer van Egeraat een merkwaardige combinatie van gerichtheid op eigen dadendrang en een bepaald soort edelmoedige mentaliteit.
Conflicten werden nogal eens met de vuist geregeld. Maar vaker door bij het voetballen duidelijk te denken en te strijden in twee kampen…
Zo mocht Koos van Dorst zonder meer meedoen. En dat niet voor spek en bonen!
Hij had een klompvoet en zijn vader (De Snarf) verbouwde wel eens een café als hij teveel op had. Degene die dat met algemene instemming regelde was Piet Mol. Dat Jan van Toren niet altijd meedeed was logisch: zijn tekening moest af".
Badhuis
"Het aantal kwajongensstreken was erg groot…Nodeloos vernielen werd niet erg gewaardeerd; treiteren en pesten ook niet; iemand verraden of aanbrengen was grenzeloos laag; het weghalen van snoep of fruit (op de markt) was niet altijd verkeerd; dat lag er maar aan.
Ik nam matig deel aan deze activiteiten omdat ik zeer veel las en lang niet altijd gezelschap nodig had en zocht. Aan bepaalde experimenten nam ik echter met genoegen deel.
Zo hadden sommigen ontdekt dat je op het dak van het schoolportiek door een raampje in het badhuis kon kijken en schimmige beelden opving van vrouwen en meisjes.
Je zag praktisch niets maar toen de organisatie van deze attractie eenmaal op gang kwam en begon te renderen, kwam er eensgezind een eind aan. Een moeder van ons was er achter gekomen.
Ze stapte naar ons toe. Sprak vermanende woorden maar legde ook uit dat dat bij jongens zoals wij niet paste; dat leek echt nergens op. Dat vonden wij bij nader inzien ook".
Vriendschap
"Dimitri deed hier niet aan mee. Ook niet aan vuurtje steken op de Gasjes; een steen of stukje ijzer binden aan de lijn van een hengelaar die ons weggejaagd had of het verbergen van iemands fiets 100 meter verderop en wachten op de ontreddering van de persoon die ons vijandig bejegend had"….
Uit zijn volgende pennenvrucht wordt duidelijk dat tussen Ad en Dimitri zich een blijvende vriendschap heeft ontwikkeld.
In veel gevallen ons inziens gegrond op "twee zielen, een gedachte".
De gedichten en liedjes die Dimitri grenzeloos goed vindt worden op dezelfde wijze door Ad Maas (publicist) gewaardeerd.
In een 2e kroniek meer daarover.
Bij NAC was Dimitri van Toren in de jeugd een talent.
Muziek was zijn grote liefde. Als de volgroeide troubadour legde hij daarin zijn ziel en zaligheid.
Zwembroek
Ad Maas: "…Ons huis stond op de hoek van de Sluissingel en de Sluisstraat. Voor het huis 'stroomde' de Aa of Weerijs. Daar had ik een gekregen roeiboot liggen en achter het huis lag de rijkswerkplaats met daarnaast de Gasthuisvelden. Met nog wat loopgraven uit de Tweede Wereldoorlog".
Dat deze Duitse stellingen werden benut door de jongens in de buurt om zich voor een frisse duik in het heldere water om te kleden", voeg ik in, ter beantwoording van lezersvragen.
De meisjes riepen: "Worst op tafel. De zwemmers werden zo aangevuurd in het water hun zwembroek uit te trekken.
Gitaar
Alvast een fragment uit de volgende aflevering waarin Ad vertelt dat hij na de mulo naar de kweekschool ging…. "Ik wist zelf niet waarom"…
Al spoedig meldde hij zich bij Dagblad de Stem voor een freelance functie naast 'zijn studie'….Hij werd … per regel betaald.
"Ik leerde zo schrijven dat het bijna niet te doen was in de tekst te schrappen". Ad hoorde van diverse kanten dat Jan van Toren etaleur was geworden.
"Dat nieuws paste volmaakt bij het beeld dat ik van hem had". Een onvolmaakt beeld erkent Maas. "Die gitaar dat was het wel!…. Zijn teksten waren compleet raak".
(Wordt vervolgd) [l]