Dagboek van een mantelzorger (3)

De eerste dag op de woongroep

Daar zit ik dan, naast een diep slapende moeder die vanaf nu op een woongroep woont, maar dat zelf nog niet weet. En ik zelf behoorlijk gespannen op hoe ze gaat reageren als ze wakker wordt en zich mogelijk gaat realiseren dat ze niet meer thuis is, maar in haar slaap verplaatst is naar een zorgafdeling. Een gesloten afdeling …..

Een lieve verzorgster die vanuit het zorgappartement met ons is meegelopen, zorgt voor koffie en aandacht. De verzorgenden van de woongroep komen kennis maken

Een van die verzorgenden vertelt dat ze het een beetje ongemakkelijk vindt om mijn moeder te gaan verzorgen in deze voor haar nieuwe context; mijn moeder als de dementerende bewoonster, en zij als de verzorgster. Zij werkte ooit met mijn moeder samen binnen diverse bestuursfuncties. Ze weet hoe kordaat, adequaat en zorgvuldig ze was. Ze vertelt hoe mijn moeder heeft gestreden voor de mogelijkheden om ouderen met dementie, te kunnen laten wonen binnen de eigen woonplaats. Wat was ik blij met het ongemak wat die verzorgende uitsprak. Joepie !! , mijn moeder was niet alleen een dementerende patiënte, nee door de ogen van deze verzorgster was ze vooral ook nog de vrouw die ze altijd geweest is en behield ze haar waardigheid, status en respect

Al die uren die ik wachtend naast mijn diep slapende moeder doorbracht, werd ik enorm geconfronteerd met de betrekkelijkheid en de nietigheid van het leven.

Mijn moeder die altijd keihard werkte en spaarde voor een eigen huis met een tuin en altijd aangaf daar te willen blijven tot haar dood, woont nu op een kamertje van amper 3 bij 3, waar een bed, een kast en haar zithoekje staan. De badkamer en toilet deelt ze met een bewoonster

De dementie neemt blijkbaar niet alleen het geheugen en het decorum af, maar ook alle wooncomfort en privacy

Sinds ik merk dat die kleine ruimte waarin mijn moeder 24 uur per dag verblijft, door haar ervaren wordt als een veilige en overzichtelijke plek, probeer ik het inleveren van wooncomfort en ruimte niet meer te ervaren als verlies