Sterkte Johan
De Ronde van Italië, waarvoor zaterdag in Bologna het startschot klinkt, begon ik in 1964 te volgen. Mijn interesse werd gewekt door de etappezege van ene Cees Lute uit Castricum, van wie een familielid die Kees heette, vertelde mijn vader, in Stampersgat woonde en in de suikerfabriek werkte. Na de Giro stuurde ik Lute een brief voor een foto met handtekening, met bijgesloten een postzegel voor retour. Binnen enkele dagen lag de wielerrelikwie op de mat. Voor mij tot de verbeelding sprekende coryfeeën in die tijd waren Felice Gimondi, Gianni Motta en Franco Balmanion. Ook hun afbeeldingen zitten in mijn plakboek. Motta behoort, puur uit nostalgie, zelfs tot mijn Facebookvrienden.
Zonder afbreuk te doen aan de prestaties van anderen blijft Johan van der Velde mijn grootste Nederlandse Giro-held. Na elk succesvol optreden in Italië, waarin hij drie ritten en drie keer het puntenklassement won, interviewde ik hem. Telkens in Etten-Leur, in het niet meer bestaande hotel-restaurant Huis ten Bosch op de Markt. Daardoor bouwden we een beetje een band op die in 1990 abrupt werd verbroken toen ik onthulde dat Van der Velde plotseling met koersen was gestopt, omdat hij aan lager wal was geraakt. Vijftien jaar negeerden Johan en zijn vrouw José, zijn rots in de branding, me. Terecht. Ik had die onthulling, gezien onze relatie, aan een ander moeten overlaten. En nu is Johan ernstig ziek. In de eerste week van februari stond hij met de teambus van Roompot-Charles bij de haven van Barcelona te wachten op de veerboot naar Mallorca. Opeens bloedde zijn neus en bleef bloeden. Hij meldde zich bij het dichtstbijzijnde ziekenhuis waar men de diagnose acute leukemie stelde. In het Amphia in zijn woonplaats Breda onderging hij chemokuren en binnenkort, las ik op Facebook, volgen in het Erasmus MC nieuwe behandelingen. Johan voert het zwaarste gevecht uit zijn leven. Zijn heroïsche strijd op de Passo di Gavia in de Giro van 1988 is daar niets bij. Op de avond na de uitvaart van Ria Wagtmans, vrouw van mijn goede vriend Rini, ontving ik een berichtje van Johan. "Hoi Lowie", luidde de aanhef, waarna het licht regende in m’n ogen. Lowie, zo schrijft hij mijn naam altijd. Heel veel sterkte en kracht toegewenst, Johan! Door Lowie.[l]