'We moeten nog meer omzien naar elkaar'
GOES – In en rond wijkgebouw De Spinne vond zaterdag de jaarlijks Polderparty plaats. Dit jaar was de party nog feestelijker vanwege het 50-jarig jubileum van de wijk. Naast een rommelmarkt en eetkraampjes waren er optredens, kinderactiviteiten en oud-Hollandse spelen.
DOOR JESSICA ROVERS
Volgens Suzanne Koppejan, wijkwerker van SMWO, was de dag prima verlopen. “Het is een jaarlijks terugkerend evenement, maar dit jaar was er extra aandacht voor het jubileum. Zo heeft Gerard Weezepoel speciaal een lied geschreven en gezongen.”
Er zijn het hele jaar door activiteiten in het kader van het 50-jarig bestaan van de Goese Polder. De hoeveelheid aan activiteiten is volgens haar typerend voor de wijk. “Het is niet alleen een heel gezellig deel van Goes, maar de Goese Polder is ook een actieve wijk. Er vinden hier veel leuke activiteiten plaats die onder meer georganiseerd worden door het wijkcentrum.”
Ook typerend voor de Goese Polder is de diversiteit aan culturen. “De activiteiten spreken veel mensen aan en de betrokkenheid en bereidheid om hieraan mee te werken is bijzonder groot. Ik denk dat de Goese Polder hierin verschilt van andere wijken in Goes. De activiteiten zijn belangrijk, want je treft elkaar. De grote waarde daarvan is dat de mensen elkaar ontmoeten. Dat maakt het bijzonder. Elk jaar zijn er veel mensen op de Polderparty.”
De Syrische en Vietnamese kraam stonden dit jaar naast elkaar. Volgens Koppejan is dat ook beeldend voor de wijk. “Het met en naast elkaar leven. Het merendeel van de inwoners wil een connectie maken. Niet alles verloopt even vlekkeloos en ik denk dat het belangrijk is dat we blijven werken aan het samen dragen van de wijk. We moeten nog meer omzien naar elkaar en durven openstaan voor een ander.”
Volgens Suzanne heeft de wijk een positieve ontwikkeling doorgemaakt. “De Goese Polder heeft een slechte naam gehad. Dat kleeft nog een beetje aan de wijk, maar het trekt bij. Er wonen hier dertig verschillende nationaliteiten. Deze diversiteit aan culturen moet je niet zien als een obstakel, maar als meerwaarde.”
Als het aan Connie van Tol ligt, gaat zij nooit meer weg uit de Goese Polder. “Ik woon hier nu zes jaar en ik ga alleen als ze mij wegdragen. Het is een gevoel. Ik heb contacten met mensen van mijn blok, maar wil mij ook gaan mengen met de organisatie van activiteiten zoals de Polderfair, want ik wil nog meer mensen ontmoeten. Het mooie aan de wijk vind ik dat mensen die je niet kent, je toch gedag zeggen. Eventuele taalbarrières doorbreek ik met handen en voeten. Ik zit in de schoonmaak. Daar heb ik ook met mensen te maken met allerlei achtergronden. Je bent allemaal mens.”[l]