Het echtpaar Versprille en kleindochter Dana bij één van de bedrijfswagens. FOTO JESSICA ROVERS
Het echtpaar Versprille en kleindochter Dana bij één van de bedrijfswagens. FOTO JESSICA ROVERS Foto: Jessica Rovers

'Ik pas me altijd aan de wensen van de klant aan'

KORTGENE – Al drie generaties is het schildersbedrijf uit Kortgene in handen van familie Versprille. Dit jaar vieren ze dat ze het bedrijf honderd jaar geleden hebben overgenomen. Voor de huidige eigenaren Jan Leijs en zijn vrouw Els Leijs-Van de Plasse is het bovendien een dubbel jubileum. Het is precies 25 jaar geleden dat zij aan het roer kwamen te staan. Om dit te vieren houden ze in restaurant De Waardin voor klanten, familie, vrienden, kennissen en leveranciers een receptie.

DOOR JESSICA ROVERS

“Ik ben min of meer in het vak gerold”, vertelt Jan Leijs. “Ik zat op de middelbare school en ging in de vakanties mee met pa om de goten te poetsen. In plaats van onderaan de ladder, begon ik bovenaan. Ik ben naar de LTS gegaan, omdat ik dacht dat ik mijn geld beter met mijn handen kon verdienen. Ik kon kiezen tussen verschillende richtingen, maar mijn vader vond dat ik aanleg had voor het schildersvak. Daar ben ik dan ook voor gegaan. Ik heb alle papieren gehaald en toen mijn vader 70 werd en het bedrijf 75 jaar bestond, is het van mij geworden.”

Contact

Eén van de mooiste kanten van zijn vak vindt Jan het contact dat hij heeft met mensen. De klantenkring van Jan is dan ook behoorlijk breed. “Ik werk voor stichtingen, bedrijven, instellingen en particulieren. Mijn meeste klanten zitten op de Bevelanden, maar ik heb ook wel eens een adresje op Walcheren. Ik vind het belangrijk om goed te luisteren naar hun wensen en geef advies. De klant is koning. Als ze een paarse muur willen, dan maak ik hem paars.”

Het werk is de afgelopen jaren niet veel veranderd. “De producten zijn wel anders dan vroeger. Ook de regelgeving op het gebied van milieuvoorschriften en de Arbo-wet zijn veel strenger. Je mag bijvoorbeeld binnen geen verf meer op terpentinebasis gebruiken en je mag niet meer werken met ammoniak. Ik heb hier zelf niet zo veel moeite mee. Dingen veranderen eenmaal en wat moet, dat moet. Het is een kwestie van aanpassen.”

Omdat Jan een eenmansbedrijf runt, moet hij alle werkzaamheden zelf uitvoeren. “Van het zetten van glas tot behangen tot het renoveren van hout. Ik doe het allemaal. Het is een voordeel dat ik opgeleid ben in een klein bedrijf, want ik kan alles. Dat is bij sommige bedrijven anders.”

Het is nog niet bekend wat er met het bedrijf gebeurt als Jan met pensioen gaat. “Mijn kinderen hebben geen interesse, dus ik vermoed niet dat het in de familie blijft", is hij nuchter. "Mijn ene zoon zit in de stratenmakerij en de andere werkt voor een producent van ingrediënten voor brood- en banketbakkerijen. Mijn dochter doet maatschappelijk werk. Ik vind het jammer als het bedrijf na mij zou ophouden te bestaan. Maar je kunt het niet afdwingen. Ik ga in ieder geval nog wel even door.”[l]