'Ik beschouw Middelburg als mijn thuishaven'
MIDDELBURG - De kreet ‘Wij zijn de stad’ kent iedereen in Middelburg, maar wie zijn ‘wij’? In de rubriek ‘Zij zijn de stad’ zet Edwin Mijnsbergen bekende en minder bekende Middelburgers in de schijnwerpers. Op zijn geheel eigen wijze beschrijft hij wie zij zijn, wat zij hebben met de stad en met hun stadsgenoten. Deze week: Maartje Ooms.
DOOR EDWIN MIJNSBERGEN
Hoewel Maartje Ooms nog maar 24 is heeft ze al jaren ervaring met werken in de Walcherse horeca. Van hotels tot cafés, van een discotheek tot restaurants en, recenter, in diverse strandpaviljoens. Overal waar ze werkte was het haar missie om een goede gastvrouw te zijn. “De liefde voor het vak zat er al vroeg in, ja. Mijn ouders hadden eind jaren ‘90 een koffiehuis in de Langeviele, in het pand waar nu ‘De Middelburger’ zit. Ik was nog maar vier, maar was toen al gefascineerd door alles wat er in de zaak gebeurde. Je zou kunnen zeggen dat ik toen al een beetje droomde van een loopbaan in het horecavak. Die droom begon ik waar te maken op mijn veertiende. Mijn eerste baantje was bij Grand Café Brooklyn in Middelburg.”
Ruzies
Volgens Maartje had het vele wisselen van baantjes niet veel te maken met ruzies of onrust. Ze zegt dat ze vooral graag alle facetten van het vak wilde leren kennen. Toch lijkt het ook geen toeval te zijn dat ze onlangs heeft besloten zichzelf om te laten scholen tot beveiligingsmedewerker.
Ze heeft de horeca achter zich gelaten en is dienst getreden bij HS Security in Kamperland, het bedrijf van haar vader. In december ging ze, in de Middelburgse wijk ’t Zand, samenwonen met haar vriend Nick, die ze een jaar geleden ontmoette tijdens een wintersportvakantie. Heeft ze haar draai en rust gevonden? “Nou, toch wel een beetje. Er is in ieder geval meer rust en balans dan een paar jaar geleden. Ik was altijd nogal een feestbeest en riep vaak dat ik zelf niet geloofde dat ik ooit volwassen zou worden. Maar daar begint het nu toch een beetje op te lijken. Nu ik weg ben uit de horeca ga ik meteen ook veel minder op stap. De verleiding om dat te doen is er ook minder vaak. In de beveiliging heb ik een heel ander ritme. Ik werk ook regelmatig ’s nachts. Dan ga je dus ook andere dingen doen. De laatste tijd kook ik bijvoorbeeld veel, als hobby. En vorige week ben ik zelfs bij een workshop terrarium bouwen geweest met m’n moeder. Wie had dat ooit gedacht?”
Gezinsleven
Als ik dol dat het erop lijkt dat Maartje zich aan het voorbereiden is op een gezinsleven lacht ze hartelijk, maar meteen daarna vervolgt ze serieus dat ze nog niet toe is aan kinderen. “Ik ben nu soms zelfs nog te lui om de vuilniszakken weg te brengen. Ik moet eerst maar eens leren goed voor twee mensen te zorgen, dan kan ik misschien eens gaan nadenken over de volgende stap. Anderzijds: zulke dingen schijnen je ook gewoon te kunnen overkomen. Je kunt niks uitsluiten, wat dat betreft.”
Maar weg uit Middelburg wil ze niet, daar is Maartje stellig in. “Ik beschouw Middelburg als mijn thuishaven. Mijn oma vertelde me vroeger eens dat ik en mijn zus de enige Maneblussers in de familie zijn. Dat maakte toen veel indruk. Nu, jaren later, voelt het ook echt zo. Ik hou van deze stad. Ik ben benieuwd of ik ooit ook nog zal trouwen in ons mooie stadhuis. Als ik vroeger bruidsparen zag op het bordes werd ik daar ook altijd dromerig van. Nu is een huwelijk nog niet in beeld, maar je weet het maar nooit hè?” Twee jaar geleden heeft ze drie maanden door Azië gereisd. “Die reis deed me beseffen hoe goed we het hier hebben, hoe tevreden ik ben. Ik wil nog wel vaker gaan reizen, maar altijd met Middelburg als thuis. Ik zie best veel leeftijdsgenoten die een tikje instabiel zijn, omdat ze nog zoveel moeten van zichzelf. Dat moet iedereen zelf weten natuurlijk, maar ik wil me daar niet door laten leiden. Ik blijf hier en geniet van de dingen die ik heb.”[l]