'Als dertiger wilde ik al meer dan zakelijk succes'
MIDDELBURG - De kreet ‘Wij zijn de stad’ kent iedereen in Middelburg, maar wie zijn ‘wij’? In de rubriek ‘Zij zijn de stad’ zet Edwin Mijnsbergen bekende en minder bekende Middelburgers in de schijnwerpers. Op zijn geheel eigen wijze beschrijft hij wie zij zijn, wat zij hebben met de stad en met hun stadsgenoten. Deze week: Jan Kiewiet.
DOOR EDWIN MIJNSBERGEN
Van sommige mensen weet je al snel na de eerste kennismaking dat het prettige gesprekspartners zijn. Jan Kiewiet is zo’n mens. Je merkt dat deze man graag vertelt, maar ook goed kan luisteren en dat hij niet de behoefte heeft om dingen of mensen te veroordelen, of anderen te overtuigen. Hij wekt in een mum van tijd ook de indruk veel te dingen te weten, zonder ermee te koop te lopen.
Eigenlijk heb ik afgesproken met Jan om met hem te praten over het 20-jarig jubileum van de stichting Kunst- en Cultuurroute Middelburg. En daar hebben we het ook over. Als scheidend voorzitter vertelt Jan over het ontstaan van de route, die min of meer begon toen galeriehoudster Lia Hector en boekhandelaar Fred Duivenvoorde in april 1999 begonnen met het project ‘Kunst op de Kaaien’, waarmee ze aandacht voor kunst en cultuur wilden combineren met activiteiten op zondagmiddag. Er was toen nog niet veel te doen in Middelburg. Zelfs de koopzondag bestond nog niet. Met een glimlach vertelt Jan hoe later de route tot stand kwam, hoe hij twee jaar later werd gevraagd als voorzitter en hoe de route zich in de loop van de jaren verder ontwikkelde.
Groninger
Het is een boeiend verhaal, maar pas als ik Jan vraag naar zijn persoonlijke achtergrond val ik van de ene verbazing in de andere. Hij blijkt de Kiewiet te zijn waar het voormalige makelaarskantoor Kiewiet en Schulting de helft van de naam aan ontleende. Hij is van oorsprong Groninger, maar werkte en woonde al in Zeeland toen ik zelf nog niet eens was geboren. Hij herinnert zich zelfs de opening van de Zeelandbrug in 1965. “Ik was waarschijnlijk een van de eersten die over de brug reed.” Ook vertelt hij over zijn tijd in de Middelburgse Nassaulaan, vanaf eind jaren 60, over de verhuizing naar Gapinge en over zijn terugkeer naar Middelburg. Sinds 1992 woont hij aan de Seisdam. In 2000 nam hij afscheid als directeur van Kiewiet en Schulting.
Gehandicaptenzorg
Als Jan, bijna terloops, vertelt over alle andere dingen die hij heeft gedaan, gaat het duizelen. In 1998 krijgt hij een koninklijke onderscheiding voor zijn werk in de Zeeuwse gehandicaptenzorg. Hij was jarenlang actief in de politiek. Hij was een van de initiatiefnemers van het Sint Jans Hospice De Casembroot in Middelburg. Dat hij al die activiteiten ontplooide blijkt geen toeval te zijn. “Als dertiger stelde ik vast dat ik meer wilde dan alleen zakelijk succes en besloot toen dat ik ook dingen wilde doen op maatschappelijk, cultureel en politiek gebied. Nou, dat heb ik dus ook gedaan.”
Op dat moment besef ik dat je van Jan, die inmiddels 81 is, wel tien portretten kunt maken. En dat je dan ook veel van hem zou leren. Dat laatste realiseer ik me als hij me in een paar minuten meeneemt door de geschiedenis van de experimentele kunst in Middelburg. Er komen talloze namen van kunstenaars en muzikanten voorbij. Van Marinus Boezem tot William Verstraeten. Met een grijns vertelt hij over maffe projecten, zoals die keer dat de Lange Jan een soort fluitketel was.
Laagdrempelig
Als hij het vertelt snap ik wel hoe belangrijk dat experimentele was en is voor Middelburg. En dat het niet erg is dat zulke kunst niet altijd op veel publiek mag rekenen.
Hij schakelt meteen daarna terug naar de Kunst- en Cultuurroute, die, zoals hij zegt, weer is bedoeld als laagdrempelig alternatief om iedereen kennis te laten maken met kunst. In augustus neemt hij afscheid van de route. Tijdens een grote overzichtstentoonstelling draagt hij het voorzittersstokje over aan Judith Loontjens.[l]