Dromen van een boerderijtje aan de Veerseweg
MIDDELBURG - De kreet ‘Wij zijn de stad’ kent iedereen in Middelburg, maar wie zijn ‘wij’? In de rubriek ‘Zij zijn de stad’ zet Edwin Mijnsbergen bekende en minder bekende Middelburgers in de schijnwerpers. Op zijn geheel eigen wijze beschrijft hij wie zij zijn, wat zij hebben met de stad en met hun stadsgenoten. Deze week: José de Gast.
DOOR EDWIN MIJNSBERGEN
Ze zou het eigenlijk maar voor een jaartje doen. "Maar 35 jaar later sta ik nog steeds achter de bar. Het kan raar lopen." José de Gast (60) zegt het met een lach, maar naar later zal blijken heeft ze met die ene zin wel een rode draad uit haar leven samengevat. Veel mensen kennen José uit de periode dat ze barvrouw was in Café Kanaalzicht in de Stationsstraat in Middelburg, in de volksmond vaak De Reutel genoemd. Ze begon daar, tegen wil en dank, in 1984 om er vervolgens tot 2007 te blijven werken. “Toen onze vader Frits begin jaren ‘80 te ziek werd om het café te runnen zaten wij als familie in onze maag met de zaak. We hadden geen plannen om de zaak zelf voort te zetten, maar we zagen het ook niet zitten om het café aan derden te verkopen. Ik had mijn middenstandsdiploma al en besloot mijn horecapapieren ook te halen, om dat eerste jaar te overbruggen. En tsja, de rest is geschiedenis.”
Schoenmaker
Vader Frits had het volkscafé al in 1977 al overgenomen. Hij was van oorsprong schoenmaker in de Dampoortstraat, waar hij woonde met zijn vrouw en vier kinderen. Op haar negentiende ging José het huis uit. Pa en ma verhuisden naar Middelburg-Zuid, José verkaste naar Vlissingen, omdat ze daar makkelijker een huis kon vinden. In 1980 trouwde ze met John de Gast, met wie ze na 39 jaar nog steeds samen is. Samen hebben ze een dochter Ashley en twee zonen: Richard en Davy. De laatste is eigenaar van Café de Koning aan de Turfkaai, waar José tot op de dag van vandaag werkt, zo’n dertig uur per week.
Haven
Ook dat had anders kunnen lopen. Tot 2016 was José mede-eigenaar van het café. Door de overdracht leek het alsof ze aan het afbouwen was, maar zij en John ontdekten al snel dat thuiszitten niet aan hen was besteed. “Na drie maanden waren we elkaar al beu.” José ging weer meer uren draaien in het café. John werd vrachtwagenchauffeur. Komt het er eigenlijk niet gewoon op neer dat José verknocht is aan het horecaleven? “Ik heb nooit spijt gehad van mijn beslissing om in het café te blijven werken. Het eerste jaar vond ik nog het lastigst. Ik nam de problemen van mijn klanten mee naar huis. Ik lag er letterlijk wakker van. Toen ik mezelf had geleerd zulke dingen los te laten ging het beter. We hebben privé en werk sowieso altijd gescheiden gehouden. Dat is belangrijk, als je dit soort werk doet. Veel klanten wisten pas dat we kinderen hadden toen die al aan het puberen waren.”
Ondanks of misschien wel dankzij die houding heeft José in de loop van de jaren met veel klanten een bijzondere band opgebouwd. Voor middelburgdronk.nl schreef ze er in het verleden regelmatig verhalen over, die wemelen van de mooie anekdotes en grappige bijnamen, van Willempje Ritthem tot Jimmy Fuck Off, van gekke Kees tot Frans de schilder. José koestert al die klanten en hun verhalen zoals ze Middelburg koestert. De stad is alles voor haar, al gaat ze zelf maar zelden uit. “Ik rook niet, drink nauwelijks en geef gewoon niet zoveel om al die uitstapjes. Vakanties hoeven voor mij ook niet zo nodig. Maandag gaan we vier dagen naar Drenthe, dat vind ik al gek genoeg.”
Is dat soms omdat ze al heimwee krijgt als de Lange Jan niet meer is te zien? José schatert. “Nee joh, zo erg is het niet hoor, maar ik ben wel gewoon graag thuis, of in het café. Ik ben gewoon niet zo geïnteresseerd in andere landen en culturen. Hier heb ik alles wat ik wil.” Alles? “Nou ja, als ik vrij ben mag ik graag in de tuin werken, dat vind ik heerlijk. In die zin zou ik ook best op een boerderijtje willen wonen. Maar dan wel een boerderijtje aan de Veerseweg in Middelburg hoor. Verder niet.” Dan springt ze alweer achter de bar. “Het café gaat zo open, bedankt hè!"[l]