'Alle mensen zijn zo aardig in Middelburg'
MIDDELBURG - De kreet ‘Wij zijn de stad’ kent iedereen in Middelburg, maar wie zijn ‘wij’? In de rubriek ‘Zij zijn de stad’ zet Edwin Mijnsbergen bekende en minder bekende Middelburgers in de schijnwerpers. Op zijn geheel eigen wijze beschrijft hij wie zij zijn, wat zij hebben met de stad en met hun stadsgenoten. Deze week: Roko Margitic.
DOOR EDWIN MIJNSBERGEN
Als je Roko Margitic (23) voor de eerste keer ontmoet weet je binnen een paar minuten dat hij een vrolijke en sympathieke vent is, die makkelijk en enthousiast vertelt over de dingen die hij doet. Ik leerde hem twee weken geleden kennen, tijdens een bezoek van studenten van Scalda aan De Drvkkery. In de brasserie van die winkel gaf eigenaresse Geertruida Hettema tekst en uitleg over de filosofie en bedrijfsvoering van de onderneming. Toen Roko, die er in de bediening werkt, ten tonele verscheen gaf ze hem spontaan het woord. “Vertel Roko, waar kom jij vandaan en hoe is het om hier te werken?” Zonder enige aarzeling stak Roko van wal, in uitstekend Nederlands. Toen hij opmerkte dat hij nog maar negen maanden in Nederland woont, stond ik perplex. Hoe kon het dat hij onze taal al zo goed onder de knie heeft?
Twee weken later zit ik met hem op het zonnige terras van Café-Restaurant Vriendschap. Hij is net zo enthousiast. "Ik ben geboren en opgegroeid in een dorpje bij Rijeka, een havenstad in het noorden van Kroatië. Ik ben geboren in 1995, het jaar waarin de Kroatische Onafhankelijkheidsoorlog op z’n einde liep. Zelf heb ik die oorlog niet meegemaakt, maar mijn vader vocht er vier jaar in mee. Mijn ouders leven allebei nog, maar zijn wel gescheiden. Ik groeide op als het oudste kind van drie en had wat dat betreft veel verantwoordelijkheid. De familie kwam altijd op de eerste plaats. Maar ik had altijd wel mijn eigen bezigheden hoor. Ik was een fanatieke sporter. Ik deed onder meer aan waterpolo, zwemmen en kickboksen. En na de middelbare school begon ik aan een opleiding tot fysiotherapeut."
Vakantie
Die studie maakte Roko niet af in zijn vaderland. Vorig jaar zomer nam hij het besluit om naar Nederland te verhuizen, waar hij van harte welkom was bij zijn tante: Tanja Heijboer-Vuic, die veel Middelburgers kennen van haar goede werk, onder meer bij de Voedselbank Walcheren. "Ik was in mijn jeugd een paar keer op vakantie geweest bij haar. Toen viel het me al op hoe goed alles is geregeld en georganiseerd in Nederland en hoe rustig de Nederlanders zijn in vergelijking met de temperamentvolle Kroaten. Zeeland en Middelburg vond ik prachtig. Toen ik met mijn tante sprak over de economische perspectieven voor jongeren in Kroatië nodigde ze me uit naar Nederland te komen. Die kans heb ik met beide handen aangegrepen."
Trots
Als Roko meer vertelt over Kroatië merk ik dat hij houdt van zijn vaderland en er trots op is. Hij vertelt hoe fanatiek zijn landgenoten zijn als het gaat om sport, terwijl ze dol zijn op alle goede dingen van het leven. Ze houden van lekker eten en drinken, dans en muziek, en veel meer.
De economische perspectieven zijn echter belabberd. “Als ik daar fulltime werk als fysiotherapeut verdien ik 750 euro per maand. Dat is toch niks?”
In Middelburg zijn in korte tijd veel puzzelstukjes op hun plek gevallen. "Alle mensen zijn zo aardig hier. Daar ben ik echt dankbaar voor. Mijn tante helpt me op weg en heeft er voor gezorgd dat ik al snel kon gaan werken. Ik begon met afwassen, maar de eigenaren wilden het met me proberen in de bediening. Super! Inmiddels heb ik hier drie baantjes. Behalve in de Drvkkery werk ik ook nog voor een massage- en een afslankstudio. Sinds ik hier woon, volg ik taallessen in Vlissingen en Middelburg. Ik wil hier graag mijn studie vervolgen, maar dan moet eerst mijn kennis van de taal op orde zijn. Mijn andere doel is financiële onafhankelijkheid. Ik wil graag een eigen appartementje in Middelburg, en een eigen auto.”[l]