Chapeau: Zij zijn de stad: Judith Adriaanse
Judith verkent altijd haar mogelijkheden
MIDDELBURG - De kreet ‘Wij zijn de stad’ kent iedereen in Middelburg, maar wie zijn ‘wij’? In de rubriek ‘Zij zijn de stad’ zet Edwin Mijnsbergen bekende en minder bekende Middelburgers in de schijnwerpers. Op zijn geheel eigen wijze beschrijft hij wie zij zijn, wat zij hebben met de stad en met hun stadsgenoten. Deze week: Judith Adriaanse.
DOOR EDWIN MIJNSBERGEN
“Jullie hebben mij nodig!” Met die woorden stapte Judith Adriaanse binnen bij een golfbaan, kort na de opening. Het was haar opgevallen dat er geen gastvrouw aanwezig was, die bezoekers te woord kon staan. Ze kreeg de baan. Het is niet de standaard werkwijze van Judith, maar het typeert wel een beetje hoe deze vrouw is. Ze zegt wat ze denkt en denkt in mogelijkheden. Ze is impulsief en spontaan. En ze is niet bang om dingen los te laten als nieuwe kansen zich voordoen.
Ik ken Judith al bijna dertig jaar uit het informele circuit van Middelburg, maar in de afgelopen jaren sprak ik haar beroepsmatig nog vaker. Ze heeft haar eigen bedrijf in kindervermaak en creatieve workshops, JuttiFrutti, en werkt voor het Koninklijk Zeeuwsch Genootschap der Wetenschappen in Middelburg, waar ze onder meer projectcoördinator voor de database ‘Collectie Online’ is. Twee weken geleden was ze te zien op foto’s in de Zeeuwse media, tijdens een bezoek van prinses Beatrix, ter ere van het 250-jarig bestaan van het genootschap.
Plechtigheid
Je ziet niet vaak dat iemand die het secretariaat van organisatie doet ook aanwezig is bij zulke plechtigheden, maar in het geval van Judith is het logisch. Behalve secretaresse is ze ook de schakel tussen het KZGW en de digitale wereld. Via de website, de database en sociale media wordt de enorme collectie van het genootschap beter zichtbaar gemaakt. Dát neemt Judith dus ook grotendeels voor haar rekening en mede daarom was zij ook present, als een van de gezichten van de organisatie.
Als Judith vertelt over haar huidige werk klinkt alles overzichtelijk en doelgericht, maar dat verandert als ik haar vraag naar haar leven en werk tót 2014. Ze gooit haar welbekende schaterlach eruit. “Heb je een paar uurtjes?” Ze vertelt hoe ze opgroeide in Sint Laurens, bij het bedrijf van haar ouders, aannemersbedrijf Adriaanse. Hoe ze na de mavo al op haar 15e op zichzelf ging in Amsterdam, en naar het Grafisch Lyceum ging.
Puberjaren
De puberjaren van Judith waren roerig. Ze had al jong verkering. Ze ging op haar 13e bewust op dansles om daarna uit te kunnen in de stad. En ze was graag nét een beetje anders. “Ik liep al jong op kistjes en in camouflagebroeken. Die droeg niemand toen nog.” Judith maakte veel mee in die tijd. Een studentenhuis waarin ze woonde brandde volledig uit, later zat ze in een pand in Rotterdam, met alleen maar havenarbeiders om zich heen. Ze vond het allemaal geen probleem. Het leven is er tenslotte niet om bij de pakken neer te gaan zitten.
En ook niet om te luieren. Als jonge meid had Judith al allerlei baantjes. Bij de Bruna, bij een kaasboerderij en later, in Rotterdam, bij een grafisch bedrijf. Daar kreeg ze al snel veel verantwoordelijkheid. Als 17-jarige zonder rijbewijs mocht ze tijdens vakanties van de baas het bedrijf zelfs runnen. Dat deed ze zo goed dat hij haar vroeg een Zeeuws filiaal op te starten. Ze ging er niet op in, maar het bracht haar wel op een idee. Ze begon haar eigen grafische bedrijf in Zeeland. Daar stopte ze vier jaar later weer mee toen ze trouwde met een militair, die in Duitsland was gestationeerd. In die periode woonde en werkte ze in Roermond en Alphen aan de Rijn, en haalde haar managementpapieren. Ruim vijf jaar later scheidde ze van haar man en keerde ze terug naar Zeeland, waar ze onder meer werkte als webmaster bij Zeelandnet, als filiaalmanager van een juweliersbedrijf én als manusje-van-alles bij de Middelburgse golfbaan, het bedrijf ‘dat Judith nodig had’.
Caravan
Het werd wat rustiger in Judiths leven toen ze zwanger werd. Ze stopte tijdelijk met werken in loondienst, maar begon wel haar eigen bedrijf en webshop: JuttiFrutti. Anno 2019 zijn haar dochters inmiddels zeven en negen, heeft Judith na 21 verhuizingen eindelijk haar eigen huis en heeft ze een lat-relatie met Eddy. JuttiFrutti draait ondertussen prima. Judith bouwde een oude caravan om tot mobiele feestlocatie, waarmee ze festivals, bruiloften en feesten aandoet. Ze vermaakt kinderen op evenementen als CuliCaravaan en de N8vdN8, maar ze verzorgt ook creatieve workshops bij bedrijven.
Als Judith klaar is met de samenvatting van haar energieke leven ben ik even stil. Ik vraag mezelf af of ze de dingen die ze nú doet blijvertjes zijn. Daar lijkt het wel op, maar door haar roerige leven tót 2014 zou het ook zomaar weer anders kunnen gaan lopen. Als ik het haar vraag schatert Judith weer. “Ik heb het echt enorm naar me zin nu en ben blij dat ik mijn draai heb gevonden in Middelburg. Ondanks alle omzwervingen heb ik hier altijd willen wonen. Maar de toekomst? Houd het er maar op dat ik mogelijkheden altijd verken. Altijd.”
Judith dus. Een vrouw die denkt in mogelijkheden.[l]