Isabel Lous: 'Ik ga hier nooit meer weg'
MIDDELBURG - De kreet ‘Wij zijn de stad’ kent iedereen in Middelburg, maar wie zijn ‘wij’? In de rubriek ‘Zij zijn de stad’ zet Edwin Mijnsbergen bekende en minder bekende Middelburgers in de schijnwerpers. Op zijn geheel eigen wijze beschrijft hij wie zij zijn, wat zij hebben met de stad en met hun stadsgenoten. Deze week: Isabel Lous.
DOOR EDWIN MIJNSBERGEN
“Echt, ik ga hier nooit meer weg. Middelburg is perfect voor mij.” Isabel Lous (21) is stellig als ze praat over haar geboortestad. “Het is hier toch geweldig? Zodra je de deur uitloopt, kom je bekenden tegen. Dat voelt voor mij als een warm bad. Ik vind het hoe dan ook veel fijner dan het onpersoonlijke van de grote stad. Natuurlijk heeft dat kleinschalige ook nadelen. Hier weet iedereen het altijd meteen, als er iets is gebeurd. Dat is niet altijd leuk, maar het hoort er gewoon bij.”
Gezin
Isabel groeide op aan de Noordweg, waar ze tot haar achttiende woonde. Toen verhuisde ze naar het centrum. Daar woont ze nu nog, met veel plezier. Ik ken haar als een goedlachse meid, die graag in het café komt. Opmerkelijk daarbij is dat ze vaak in gezelschap is van haar oudere broers, Emiel en Bram, én van hun ouders, Erwin en Ellen. Meestal drinkt iedereen dan een biertje. Of twee. Hoe zit dat eigenlijk? Is het gezin zo hecht? Isabel: “Ja, dat klopt wel. We zijn dol op elkaar en hebben het altijd gezellig. Op een gegeven moment waren we alle drie het huis uit, maar al na een week was de eerste weer terug thuis. Later keerden ik en mijn andere broer ook tijdelijk terug. We werden met open armen ontvangen!”
Vrijheid
Als Isabel dat huishouden omschrijft, begrijp ik het. Huize Lous (de kinderen hebben de achternaam van hun moeder) is altijd een soort ontmoetingsplek geweest, voor zowel buurtbewoners als vrienden van de kinderen. Een soort duiventil, waar de mensen aanwippen via de achterdeur, en zelf wat te eten of te drinken pakken. Iedereen was van harte welkom. Bijna alles kon, bijna alles mocht. In de grote tuin worden tot op de dag van vandaag regelmatig feestjes gegeven die ertoe doen. Isabel omschrijft het zelf als een heerlijke open sfeer. Ze constateert dat alle vrijheid niet heeft geleid tot ontsporing. “Voor onze rokende vriendjes en vriendinnetjes werd een rookhok in de tuin gebouwd, maar zélf roken we dus allemaal niet. Als je dingen niet verbiedt, worden ze meteen minder interessant.”
'Isatabelletje'
Het is een uitspraak naar mijn hart. Maar het maakt me wel nieuwsgierig naar de jeugd van Isabel. Hoe was die dan? “Nou, best braaf. Op de lagere school werkte ik zo netjes aan m’n sommetjes dat ik gekscherend ‘Isatabelletje’ werd genoemd.”
Ze omschrijft zichzelf als verlegen. Ik kan me niet goed voorstellen dat ze dat ook echt was, omdat ze nu zo niet meer overkomt. Als ik dat zeg, lacht Isabel. “Dat komt omdat je mij nog niet zo lang kent. Ik kwam pas echt los toen ik vorig jaar in de horeca ging werken. Mijn relatie was net uit en de horecawereld was zó gezellig! Dan gaat dat verlegene er vanzelf af.”
Inmiddels heeft ze het werken in de horeca alweer opgegeven. Het viel niet te combineren met haar werk in de thuiszorg, dat ze combineert met een hbo-opleiding Verpleegkunde aan de HZ. Die opleiding hoopt ze volgend jaar af te ronden. Ze heeft nog geen flauw idee wat ze daarna gaat doen. “Nee joh, ik ben niet iemand die vol plannen zit. Ik leef echt in het hier en nu. Ik vind het al een dingetje als ik afspraken moet maken voor volgende week. Ik zie volgend jaar wel wat er op mijn pad komt. Ik weet alleen zeker dat ik niet weg wil uit Middelburg, dat ik niet zo nodig de hele wereld hoef over te reizen en dat er genoeg werk is binnen mijn vakgebied.”
Dan kijkt Isabel even voor zich uit. “Ik klink zeker niet zo ambitieus?” Dat beaam ik met een grijns, maar voeg er meteen aan toe dat juist dat een verademing is. Iedereen lijkt altijd zo veel wensen te hebben. Isabel blijkbaar niet. Zij is tevreden met de dingen die ze heeft en doet, dol op haar dierbaren én ze geniet van kleine dingen, hier en nu. Het klinkt heerlijk ongecompliceerd. Dat gun je iedereen toch eigenlijk?[l]