Antonio Wood heeft een passie voor slakkenkweek
MIDDELBURG - De kreet ‘Wij zijn de stad’ kent iedereen in Middelburg, maar wie zijn ‘wij’? In de rubriek ‘Zij zijn de stad’ zet Edwin Mijnsbergen bekende en minder bekende Middelburgers in de schijnwerpers. Op zijn geheel eigen wijze beschrijft hij wie zij zijn, wat zij hebben met de stad en met hun stadsgenoten. Deze week: Antonio Wood.
DOOR EDWIN MIJNSBERGEN
“De eerste keer dat ze de pan ingingen, was even slikken, ja. Die diertjes liggen me na aan het hart.” Als Middelburger Antonio Wood (1966) vertelt over de band die hij heeft met de slakken die hij kweekt, begrijp je meteen dat hij meer is dan ondernemer alleen. De Zeeuwse Slakkentuin, die hij in januari samen met Ina Ton opstartte aan de Cleene Hoogeweg, is ook een passie.
Antonio, die opgroeide in Groot-Abeele en sinds 1984 in Middelburg woont, begon drie jaar geleden met het kweken van slakken. “Ik zag ooit een aflevering van het televisieprogramma ‘Het Roer Om’, over een Engels stel dat naar Spanje vertrok om er slakken te kweken. Dat inspireerde me. Het leek mij ook een mooie uitdaging, zeker toen in 2014 de drukkerij waar ik werkte failliet ging. Ik begon plannen te maken, maar vond een nieuwe baan bij Amels in Vlissingen. Daarom kweekte ik eerst slakken in mijn tuin, in een aquarium. Na twee verhuizingen, naar respectievelijk Cityseeds in Dauwendaele en Versmarkt Overwater, belandde ik hier, op deze mooie boerderij.” Het is zo’n hof waar buurtbewoners verse groenten en fruit kopen en het verschuldigde bedrag achterlaten in een glazen potje. Als je over de akkers kijkt, kun je niet anders dan vaststellen dat het inderdaad spijtig is dat de natuur hier moet wijken voor nieuwbouw. De Cleene Hooge heeft iets puurs.
Babyslakjes
Antonio huurt enkele ruimtes van boer Ton in de grote schuur. Babyslakjes worden in de zomer uitgezet op een lap grond achter de boerderij. Daar groeien de diertjes op. Je kunt Antonio alles vragen over slakken; hij beantwoordt al je vragen zonder te hoeven nadenken. Zo leer ik in het uurtje dat hij me rondleidt door De Zeeuwse Slakkentuin hoe de dieren zich voortplanten, dat er ook zoiets bestaat als slakkenkaviaar, dat slakken nooit met elkaar vechten, maar soms wel proberen te ontsnappen uit de buitentuin. Ik leer ook dat de tuin niet honderden, maar tienduizenden slakken herbergt.
Het verhaal van Antonio is fascinerend. “Binnenkort komen hier studenten van Foodlab Zeeland van Scalda op bezoek voor een rondleiding, later gaan we samen op bezoek bij een chef in Zeeuws-Vlaanderen, die kookt met slakken. Daar verheug ik me op!” De Zeeuwse Slakkentuin heeft inmiddels meer lokale dwarsverbanden. Er zijn Walcherse restaurants die producten afnemen en Antonio en Ina zijn begonnen met de kweek van zogenoemde microgreens. De groenten die de slakken krijgen gevoerd worden weer aangeleverd door een groentenhandel.
Precies dat soort samenwerkingsverbanden, en de jonge geschiedenis van de Zeeuwse Slakkentuin, maken dat je bij Antonio spontaan zou uitroepen ‘dat hij de stad is’. In die paar jaar zat hij in diverse uithoeken van Middelburg, maar de verbinding met het hart van de stad lag er al van meet af aan. Dat wordt bevestigd als Antonio me tekst en uitleg geeft over de eetbare bloemen die óók op het land bij de boerderij worden gekweekt. Als hij wijst naar de bloembedden kan ik mezelf nauwelijks voorstellen dat ze echt eetbaar zijn. Wat ik op dat moment nog niet weet is dat ik ze een paar uur later zou gaan proeven. Ik ben die dag ook uitgenodigd voor de opening van een nieuwe cocktailbar in Middelburg, Sir Franklin. De bartender, Boaz de Korte, blijkt ook met eetbare bloemen te werken. Nog voordat ik die avond een slokje heb kunnen nemen van m’n indrukwekkende drankje neem ik een hap van het toegevoegde bloemetje. Ik ben niet meteen overtuigd, maar smerig vind ik het ook niet. Als Boaz uitlegt dat hij dat bloemetje eerder die dag eigenhandig plukte bij een boerderij valt het kwartje. Juist ja: ook hij was te gast bij de Zeeuwse Slakkentuin.[l]