Goedlachse Middelburger op zoek naar afval
MIDDELBURG - De kreet 'Wij zijn de stad' kent iedereen in Middelburg, maar wie zijn 'wij'? In de rubriek 'Zij zijn de stad' zet Edwin Mijnsbergen bekende en minder bekende Middelburgers in de schijnwerpers. Op zijn geheel eigen wijze beschrijft hij wie zij zijn, wat zij hebben met de stad en met hun stadsgenoten. Deze week: Edwin Leiendecker.
DOOR EDWIN MIJNSBERGEN
Ik heb Koperen Ko nooit zien optreden. Daar ben ik jong voor, maar ik heb in de loop van de jaren zo veel oudere Middelburgers horen vertellen over deze straatmuzikant dat ik meteen het verband leg. “Leiendecker? Ben je toevallig familie van Koperen Ko?” “Jazeker! Dat was mijn opa.” Je hoort de achternaam niet heel vaak, dus zo gek is het niet dat Edwin Leiendecker familie is van de markante Willem, die in de jaren ‘50 en ‘60 door Zeeland optrad als eenmansorkest. Ik merk dat ik nog net niet zit te juichen als hij de relatie bevestigt. Ik vind het altijd mooi als mensen meer weten van mensen die ik alleen ken van verhalen en oude foto’s.
Koperen Ko is niet de reden waarom ik heb afgesproken met Edwin. We ontmoeten elkaar omdat ik een filmpje maak over transport- en containerbedrijf Wielemaker, waar hij sinds 2005 voor werkt als chauffeur. Op het kantoor van Wielemaker kwam zijn naam een week eerder al snel naar voren. “Je moet maar eens een ochtendje met Edwin meerijden door het centrum van Middelburg. Dan krijg je een goede indruk van ons werk. Edwin houdt wel van een praatje.”
Goedlachs
Als ik op een vrijdagmorgen op het Zusterplein in de cabine stap van Edwins vrachtwagen merk ik meteen dat er geen woord van is gelogen. Edwin blijkt een goedlachse en gezellige vent, die met zichtbaar plezier vertelt over zijn werk. Terwijl hij het imposante voertuig, dat pas enkele maanden daarvoor in gebruik is genomen, met precisie door de soms wel erg smalle straatjes van de stad loodst, legt hij geduldig uit wat de functie is van alle knopjes en displays op het dashboard. Het gesprek leidt zijn aandacht niet af van het verkeer. Mede dankzij de camera’s aan de achterkant van de vrachtwagen ontgaat Edwin vrijwel niets. En dat is maar goed ook, want het is rond achten druk op straat. Het wemelt van de onoplettende scholieren op de fiets, van ander vrachtverkeer en van voetgangers die nog snel achter de wagen langs lopen. Ik zou het er zelf behoorlijk warm van krijgen, maar Edwin is de rust zelve.
Het werk van Edwin bestaat grotendeels uit het ophalen van bedrijfsafval dat wordt aangeboden in allerlei soorten containers. Het rondje Middelburg maakt hij twee tot drie keer per week. Per ronde doet hij vijftig tot zestig adressen aan. Het is zwaar werk, maar de vuilniswagen is zo geavanceerd dat er niet al te veel getild moet worden. Als chauffeur duwt, trekt en rolt hij vooral, op de momenten dat hij niet rijdt.
Blauwedijk
Edwin is een echte Middelburger, die veel van zijn geboortestad houdt. Als hij vertelt dat hij is geboren in de Teerpakhuizenstraat veer ik wéér op. Ook die naam heeft voor mij iets legendarisch, omdat ik ‘m alleen ken van verhalen en foto’s. De Teerpakhuizenstraat maakte deel uit van de levendige buurt rondom het Vlissings Wagenplein, die tot eind jaren ‘60 lag op de kop van de Blauwedijk, maar moest wijken voor onder meer de Schroebrug en het Groene Woud. Van die periode herinnert Edwin zich weinig. “We verhuisden begin jaren ‘70 naar de Wijdauwstraat, in de wijk Dauwendaele die toen net werd aangelegd. De jeugd die ik me herinner speelde zich vooral daar af.”
Aan het levensverhaal van Edwin komen we nauwelijks toe. Ik krijg nog mee dat hij al op jonge leeftijd op zichzelf ging wonen, in de periode dat hij als lasser werkte voor Meizon, en dat hij al jaren gelukkig samenwoont met zijn vriendin Marjolein, maar omdat ik bezig ben met een filmpje over zijn werkgever hebben we het vooral daar over. We kletsen over de geschiedenis van het bedrijf (in 2016 bestond Wielemaker honderd jaar), over de omvang en over de afvalproblematiek.[l]