'Ik heb geleerd hoe belangrijk zelfrespect is'
MIDDELBURG - De kreet ‘Wij zijn de stad’ kent iedereen in Middelburg, maar wie zijn ‘wij’? In de rubriek ‘Zij zijn de stad’ zet Edwin Mijnsbergen bekende en minder bekende Middelburgers in de schijnwerpers. Op zijn geheel eigen wijze beschrijft hij wie zij zijn, wat zij hebben met de stad en met hun stadsgenoten. Deze week: Loes Beenhakker.
DOOR EDWIN MIJNSBERGEN
“Het grote verschil met drie jaar geleden? Ik haal mijn inkomen nu volledig uit de praktijk. Het gaat prima met Verzachting!” Met ‘Verzachting’ doelt Loes Beenhakker (1966) op haar coaching- en massagepraktijk in Middelburg, waarover we in 2016 al eens met elkaar spraken, voor het platform ‘Wij zijn De Stad’. Ik leerde toen dat Loes onder meer is gespecialiseerd in tactiel stimulering, een vorm van massage door middel van een ritmische en gestructureerde manier van aanraken, die het ‘knuffelhormoon’ oxytocine centraal stelt. Omdat de praktijk tien jaar bestaat hebben we nu weer afgesproken, maar nu om het over Loes zelf te hebben. “Ik voel me een geboren Middelburger, maar ik ben geboren in Alphen aan de Rijn en woonde van mijn tweede tot zesde levensjaar in Ermelo. In 1972 verhuisden we naar Middelburg, toen mijn vader, hij was brandweercommandant, daar een aanstelling kreeg. Aan mijn vroege jeugd bewaar ik niet zo gek veel herinneringen, alleen een paar van die gekke dingen. Als klein meisje mocht ik bijvoorbeeld graag zand in mijn mond stoppen. Dat knarsende gevoel tussen mijn tanden staat me nu nóg bij.”
In Middelburg groeit Loes op in de Griffioen. Ze begon op de voormalige Griffioenschool, later gaat ze naar de Griffioen Mavo. Ze voelde zich er thuis. “Ik was echt een buitenkind. Ik ging heel vaak de weilanden achter de wijk in, om lekker over slootjes te springen en een beetje rond te dwalen. Voor mijn moeder, die een mooie rozentuin had, ging ik daar altijd op zoek naar koeienvlaaien. Rozen hebben goede mest nodig hè?”
Braaf
Als ik Loes vraag of ze over het algemeen een braaf of een stout kind was hoeft ze niet lang na te denken. “Ik was braaf, misschien wel té braaf. Mijn broer was de rebel, ik het aangepaste meisje. Ik was de bemiddelaar. In die zin was al dat buitenspelen misschien wel een soort vlucht. Ik ging conflicten maar wat graag uit de weg. In de puberteit veranderde dat nauwelijks. Ik was niet zo wild. Ik was vooral veel te vinden op de manege in Vrouwenpolder.”
Op haar zestiende kreeg Loes verkering met de man die ook de vader van haar twee zonen zou worden. In 1985 ging het stel samenwonen, in 1989 trouwden ze. In de tussentijd doorliep ze de Pedagogische Academie, maar na het behalen van haar diploma merkte ze al snel dat de perspectieven op de arbeidsmarkt niet al te best waren voor kinderjuffen. Daarom pakte Loes allerlei baantjes aan via uitzendbureau’s. Die bevielen lang niet allemaal, maar toen ze in 1988 bij lijstenmakerij en kunsthandel ’t Zeepaardje op de Vlasmarkt belandde was dat wel het geval. De tijdelijke job werd een vaste baan. In korte tijd leerde ze het vak. De zaak overnemen wilde ze echter niet. Ze koos ervoor om voor haar kinderen te zorgen. “Het was gewoon niet op te brengen, maar ik heb later nog wel een tijdje gewerkt voor hun opvolgster. Toch beviel het werk me zó goed dat ik na de scheiding van mijn man in 2000 naar lijstenmakerij Indigo in de Lange Noordstraat ben gestapt, met de vraag of hij werk voor me had. Dat had hij. Voor hem heb ik tot 2017 gewerkt.” Dat Loes nooit voor een klas heeft gestaan vindt ze best jammer, maar spijt van haar opleiding heeft ze niet. “Mijn pedagogische kwaliteiten zijn zeker niet verloren gegaan. Ik pas dingen die ik toen heb geleerd nog steeds toe in mijn praktijk.”
Loes past meer dingen toe in ‘Verzachting’, ook haar persoonlijke ervaringen. Ze trouwde en scheidde nog een keer en leerde mede daardoor hoe belangrijk zelfrespect is, dat je goed voor jezelf moet zorgen, op een authentieke manier. “Ik ben veel te lang een pleaser geweest, ten koste van mezelf. Dat is nu anders. Dat onbekommerde kind zit nog wel in me hoor, reken maar, maar dat kind gaat nu wel hand in hand met de volwassen vrouw die ik ook ben.”[l]