'Tijdens Winterstad kreeg ik opeens heimwee'
MIDDELBURG - De kreet ‘Wij zijn de stad’ kent iedereen in Middelburg, maar wie zijn ‘wij’? In de rubriek ‘Zij zijn de stad’ zet Edwin Mijnsbergen bekende en minder bekende Middelburgers in de schijnwerpers. Op zijn geheel eigen wijze beschrijft hij wie zij zijn, wat zij hebben met de stad en met hun stadsgenoten. Deze week: Kelly Heathfield.
DOOR EDWIN MIJNSBERGEN
“Verder dan een kwartiertje rijden van zee wonen? Daar kan ik me niets bij voorstellen.” De Kelly Heathfield (39) is dol op Middelburg, de stad waar ze alweer achttien jaar woont, maar houdt ook van de kust. Dat komt door haar fijne jeugd. Ze groeide op in de Engelse havenstad Folkestone.
Hoewel ze is ingeburgerd in Nederland, blijft Kelly Britse, in hart en nieren. Ze is blij is dat veel typisch Engelse producten tegenwoordig ook verkrijgbaar zijn in Nederland. Zo mag ze graag een full English breakfast maken. Maar een stamppotje pee en juun zet ze ook graag op tafel.
Heimwee
Kelly geniet van het beste van twee werelden, maar voelt ze zich nu meer Engelse of Nederlandse? “Nou, ik ben wie ik ben. Voor de Brexit heb ik een tijdelijke verblijfsvergunning gekregen, tot juni 2020, daarna kan ik een verzoek doen voor een permanente. De Nederlandse nationaliteit aanvragen gaat me een stapje te ver, maar mijn liefde voor Middelburg en Zeeland is wel groot. Toen ik vorig jaar op vakantie was bij mijn familie zag ik op een gegeven moment een foto van Middelburg Winterstad langskomen, met het reuzenrad en de ijsbaan en het mooie stadhuis op de achtergrond. Toen kreeg ik opeens heimwee.”
Doedelzak
Volgende maand wordt Kelly veertig en houdt ze een feest voor vrienden en familie. Dat ze haar verjaardag hier viert, zegt wel iets. Haar ouders zijn van de partij en natuurlijk de vrienden van Inter Scaldis Pipes and Drums, plus een paar veteranen. Die zijn een belangrijke rol gaan spelen in haar leven, mede dankzij haar liefde voor de doedelzak. “Ik speel al doedelzak sinds mijn achtste. Met Inter Scaldis spelen we al jaren bij ceremonies voor veteranen. Met de leden van het 47 (Royal Marine) Commando heb ik een speciale band. Met hen ging ik zelfs mee naar een herdenking in Normandië. Hun waardering daarvoor is zo groot dat ik volgende maand zélf een ceremonie krijg. Ze schenken me als erelid een op maat gemaakte kilt van The Royal Marines. Heel bijzonder.”
Zustersteden
De liefde voor de doedelzak bracht Kelly ook naar Nederland. “Folkestone en Middelburg waren zustersteden en daardoor vonden er uitwisselingen van muziekverenigingen en sportteams plaats. Tijdens zo’n uitwisseling kreeg ik een relatie met een Middelburgse drummer. Tien maanden later verhuisde ik naar een appartementje in Sint-Laurens. Ik kende hier niemand en sprak geen woord Nederlands. Maar binnen een week vond ik een baantje bij Kasteel Westhove in Oostkapelle." Nu werkt ze in de zorg, zoals ze in Folkestone ook deed. "Volgend jaar rond ik mijn opleiding tot leerling-verpleegkundige af. Dat wilde ik in Engeland al doen, maar door mijn plotselinge vertrek naar Nederland kwam dat er toen niet meer van.”
Briët-huizen
Nu woont Kelly alleen met haar dochters van zes en elf. Die gaan voor haar boven alles. Ze woont in een van de Middelburgse te slopen Briët-huizen. Zoals veel buurtgenoten vindt Kelly het jammer dat de huizen verdwijnen, maar ze heeft er ook begrip voor. Ze krijgt een tijdelijke woning en mag terug naar het oude adres als er een nieuw huis staat. Prima.
Kelly kijkt uit naar haar verjaardagsfeest. Daarna kan de goedlachse Britse - "Engelse ben ik alleen tijdens rugby, cricket en voetbal!” - zich weer opmaken voor de feestelijke decembermaand.[l]