'Alleen Floortje Dessing heeft leuker werk'
MIDDELBURG - De kreet ‘Wij zijn de stad’ kent iedereen in Middelburg, maar wie zijn ‘wij’? In de rubriek ‘Zij zijn de stad’ zet Edwin Mijnsbergen bekende en minder bekende Middelburgers in de schijnwerpers. Op zijn geheel eigen wijze beschrijft hij wie zij zijn, wat zij hebben met de stad en met hun stadsgenoten. Deze week: Jolijn van Ossenbruggen.
DOOR EDWIN MIJNSBERGEN
“Ik heb de mooiste baan ter wereld, echt! Alleen Floortje Dessing heeft misschien nog leuker werk.” Ze zegt het met een knipoog, maar Jolijn van Ossenbruggen meent wat ze zegt. Ze is al twintig jaar stewardess bij de KLM en straalt in alles uit dat ze trots is op haar werk. Ook mensen die haar volgen op sociale media weten dat. Met Frank Sinatra’s ‘come fly with me’ als slogan deelt ze de mooiste plaatjes op Instagram, waarbij ze de beelden die zijn gemaakt in vliegtuigen en luchthavens steevast afwisselt met foto’s van zichzelf. Nu eens in een mooie rode jurk in de straten van Havana, dan weer in een sexy bikini in zee bij Kaapstad. Het zou overdreven zijn om haar een influencer te noemen, maar een ambassadeur is ze zonder meer.
Stralen
Maar vergis je niet in deze dame: hoewel ze altijd lijkt te stralen, en zowel binnen als buiten werktijd voor iedereen een aardig woordje heeft, praat ze ook heel makkelijk over de verdrietige kanten van het leven. Ook over het werk waar ze zo veel van houdt is ze eerlijk. “Natuurlijk is het gewoon keihard werken. Soms sta je op om vier uur ’s ochtends en ga je pas om elf uur ’s avonds weer zitten.”
Je zou verwachten dat iemand die Schiphol al zo lang als standplaats heeft er op een zeker moment ook in de buurt zou zijn gaan wonen. Voor Jolijn was dat nooit een optie. Ze woont al sinds haar negende in Middelburg en houdt oprecht van de stad. Van de mensen, de rust en de nabijheid van de zee. “Maar toen ik zeventien was had ik het hier wel even gehad. Zodra ik mijn havo-diploma op zak had vertrok ik naar Den Haag, waar ik ging samenwonen met drie Zeeuwse vriendinnen. Maar ook toen kwam ik in de weekenden altijd al terug naar Zeeland.”
Omzwervingen
Na enkele omzwervingen begint Jolijn in januari 1999 bij de KLM. Haar droombaan. Aanvankelijk woont ze nog een tijdje samen in Tilburg, maar in 2003 keert ze terug naar Middelburg. Als ik begin over de periode vanaf 2003 merk ik dat ons gesprek een wending neemt. We hebben het niet langer over haar werk, maar over alle mensen die haar dierbaar zijn en waren. Omdat ik haar zelf ook al jaren ken weet ik dat ze een paar hele verdrietige periodes heeft gehad. Moet ik daar wel over beginnen? Omdat ze er op sociale media ook altijd openhartig over schrijft besluit ik het inderdaad te doen. Jolijn vindt het geen enkel probleem. Integendeel. “Weet je, juist omdat verlies zo heftig is denk ik dat het belangrijk is dat je het verdriet dat je erover hebt deelt. Niet iedereen zit daarop te wachten natuurlijk, maar er zijn ook altijd mensen die er steun in vinden, of hoop uit putten. Dat is toch gewoon fijn?”
Dat ben ik met haar eens. Maar als ze haar verhaal doet moet ik toch een paar keer slikken. Ze vertelt over haar eerste kindje Kaj, dat niet levend ter wereld kon komen, en ze legt uit welke emoties en afwegingen daar allemaal bij komen kijken. Ik sprak er al vaker vrouwen over, maar nu Jolijn het vertelt, met alle details, begin ik pas écht te begrijpen hoe moeilijk en pijnlijk dat is voor een vader en een moeder. Dat heeft waarschijnlijk ook iets te maken met de manier waarop ze het vertelt. Ze klinkt niet verbitterd, maar eerder dankbaar. Is ze dat ook? Als ik het haar vraag knikt ze. “Dat ben ik zeker. Ik kwam onlangs ergens deze zin tegen: ‘Het leven heeft mij alle ingrediënten op mijn pad gebracht die mij gediend hebben in mijn missie.’ Daar herken ik mezelf in. Ik verloor Kaj acht jaar geleden, en mijn lieve vader vijf jaar later. Dat waren mokerslagen. Toen mijn relatie kort daarna ook stukliep werd ik hard op mezelf teruggeworpen. Maar het heeft me veel sterker en onafhankelijker gemaakt. Er is geen angst meer. Ik leef een heerlijk leven met Flo, mijn tweede zoon. Het is zó mooi om hem te zien opgroeien.”[l]