"Weer helemaal verknocht aan mijn stadje'
MIDDELBURG - De kreet ‘Wij zijn de stad’ kent iedereen in Middelburg, maar wie zijn ‘wij’? In de rubriek ‘Zij zijn de stad’ zet Edwin Mijnsbergen bekende en minder bekende Middelburgers in de schijnwerpers. Op zijn geheel eigen wijze beschrijft hij wie zij zijn, wat zij hebben met de stad en met hun stadsgenoten. Deze week: Remco Potter.
DOOR EDWIN MIJNSBERGEN
Hij woont er al vele jaren niet meer maar Remco Potter is nog altijd ‘één van die gasten uit Zuid’. Ik woonde in de jaren ‘80 in Dauwendaele, Remco in de Magistraatwijk. Die twee wijken hebben altijd veel met elkaar gemeen gehad, maar zijn tegelijkertijd verschillende werelden met de Schroeweg als harde scheidslijn. Als bewoner bleef je aan je eigen kant van die lijn. Remco kende ik echter al wel vroeg.
'Het was een echte multiculti-wijk, enorm gezellig'
Hij zwierf wél veel rond buiten zijn eigen buurt, ook in Dauwendaele. “Ik was als kind altijd buiten. Ik hing veel rond in de buurt rondom Poortershove, de straat waar ik ben opgegroeid, maar met mijn beste maatje Ercan Ertem trok ik er ook vaak op uit. Wat we deden? Niet veel bijzonders. Een beetje kattenkwaad uithalen. We pikten wel eens snoep en maakten soms ruzie, maar verder dan dat ging het nooit. We hielden er van om de grenzen op te zoeken, en er soms net overheen te gaan. Dat heb ik overigens tot op late leeftijd volgehouden”, zegt hij lachend om serieus te vervolgen. “Maar ik bewaar goede herinneringen aan Middelburg-Zuid. Het was een echte multiculti-wijk, die enorm gezellig was. De sociale controle was groot. Iedereen kende iedereen.”
Kraanverhuur
Remco is de zoon van Sjaak Potter, oud-eigenaar van het bekende kraanverhuurbedrijf. Het lag voor de hand dat hij het bedrijf met zijn broer Erik zou overnemen, maar hij koos daar niet voor. “Het was ooit wel het uitgangspunt. Na de Zuidburch kon ik naar de mavo, maar het leek mijn ouders beter dat ik de lts zou gaan doen. Op de Wellinge koos ik voor voertuigentechniek. Daarmee lag ik op koers voor een toekomst in het familiebedrijf. Na een paar jaar ontdekte ik echter dat de opleiding me niet lag, dat ik liever iets met sport zou doen. Mijn pa vond dat natuurlijk best jammer, maar hij snapte het ook. Uiteindelijk ben ik naar het Cios gegaan. Spijt heb ik er nooit van gehad, maar ik ben wel blij dat mijn broer uiteindelijk in de zaak is gestapt. Ik ben altijd trots geweest op het bedrijf.”
Torentijd
Uiteindelijk werd sport ook niet zijn werk. Na het Cios kwam hij terecht bij justitie. In 1997 werd hij beveiliger bij Torentijd. Het was aanvankelijk een tijdelijke aanstelling. Om in dienst te kunnen blijven moest Remco een paar keer verhuizen. Eerst naar Zoetermeer, vervolgens naar Den Haag en Zwolle.
Nieuw leven
Uiteindelijk woonde en werkte hij vijftien jaar buiten Zeeland. Steeds bouwde hij een nieuw leven op, met nieuwe kennissen en vrienden. “Dat ging allemaal vanzelf. Ook buiten de provincie had ik het naar mijn zin. Zeker toen de kinderen kwamen, in 2002 en 2005. Ik zag een toekomst in Zwolle voor me. Het was mijn ex die me van gedachten deed veranderen. Zij wilde met de kinderen graag de kant van opa en oma op. Naar Zeeland dus. Dat vond ik geen slecht idee. Ik kwam hier weer steeds vaker en verhuisde definitief terug toen er een functie vrijkwam in Torentijd. Ik kwam, letterlijk, weer thuis. Daar blijf ik nu ook", vertelt hij. "Ik heb het na al die jaren nog steeds naar mijn zin op mijn werk bij Torentijd en ben weer helemaal verknocht aan m’n stadje. Op het moment dat we een huis vonden aan de Seissingel liet ik de skyline van Middelburg op m’n arm tatoeëren. Mooie symboliek, toch?”[l]