Putse Suzana bereikt finale Project Rembrandt
PUTTE - De vijf overgebleven deelnemers van Project Rembrandt streden zondagavond in de zenuwslopende halve finale voor een plek bij de laatste vier. Eén van de vijf deelnemers aan het schilderprogramma is de Putse Suzana, die na flink ploeteren tijdens de opdrachten waarbij gezichtsuitdrukkingen centraal stonden toch een finaleplek binnensleepte. "Ik voelde echt paniek toen ik Louis van Gaal zag zitten", blikt zij terug.
Aflevering 7 stond in het teken van gezichtsuitdrukkingen. Zoals gewoonlijk begonnen de deelnemers met de technische opdracht. Die vond deze keer plaats in de meest bijzondere ruimte: het atelier van de Meester zelf. "Eerst kregen we een tour door zijn huis en je kon direct merken wat een succesvolle kunstenaar Rembrandt in zijn tijd was." Het atelier was op de zolderkamer van het huis, en de deelnemers waren onder de indruk van de bijzondere sfeer. "Ik was buitengewoon ontroerd en verplaatste me in mijn gedachten vier eeuwen in het verleden. Ik dacht aan het boek "Het parfum" van Patrick Suskind en aan alles wat ik in geschiedenisboeken over deze periode leerde. Verbonden met de Meester, maar minder met mijzelf! Door het feit dat ik nooit zo groot zal worden zoals Rembrandt, voelde ik me geïntimideerd, sip en heel klein tegenover deze grote kunstenaar. Suzana Jovanovic de kunstenares in het atelier van Rembrandt van Rijn de grootste kunstenaar van aller tijden", blikt Suzana terug.
Technische opdracht
Het model was deze keer actrice Anne-Marie Jung die om een half uur in een andere outfit verscheen en een volledig andere gezichtsuitdrukking had. De deelnemers kregen per gezichtsuitdrukking een half uur de tijd. En dat was kort, aangezien Jung ook veel bewoog. "Het was de taak om haar gezichtsuitdrukking zo goed mogelijk te ontrafelen en op papier met houtskool neer te zetten", vertelt Suzana. Voor haar was de houtskool een teleurstelling, aangezien ze liever met potlood werkt. Haar werk werd door de vakjury als het minst goed beoordeeld. "Weer een slechte beoordeling door het jury, maar ik had me voorgenomen om de volgende dag met de kleur op een doek te gaan knallen."
Louis van Gaal
Voor de vrije opdracht kregen de deelnemers de instructie om naar Noordwijk te komen. Daar werden wat aanloop shoots gemaakt op het Noordwijkse strand om te ontspannen, maar binnen in het Grand Hotel Huis ter Duin stond niemand minder dan Louis van Gaal op de schilders te wachten. "Ik hoorde andere kandidaten over zijn persoonlijkheid en prestaties vertellen en zij wisten precies wat voor gezichtsuitdrukking zij van plan waren om te schilderen. Toen kreeg ik het gevoel dat dit voor mij een verloren strijd was. Het enige wat ik over Louis van Gaal wist is dat hij in voetbal wereld bekend is", vertelt Suzana. "Ik kreeg geen inspiratie en ik voelde een paniekaanval opkomen, kloppende hart, knikkende knieën, ik kreeg niet genoeg zuurstof en voelde me duizelig." Zoals die dag in de Westerkerk, was Suzana weer de eerste die model aansprak. "Ik kwam dichtbij Louis om zijn gezicht te bestuderen en spontaan stelde ik meerdere vragen over zijn persoonlijkheid. Onze interactie was mooi en ik luisterde aandachtig naar zijn antwoorden. Zijn stem was zacht, blik ook lief en ik kreeg alleen de motiverende woorden van Louis te horen. Maar op het moment dat ik voor mijn schildersezel stond met de gedachte om een zachtaardige man te gaan schilderen, veranderde zijn blik en uitstraling in autoritaire, koude zakenman. Ik was volledig in de war! Ik besloot om alleen af te beelden wat ik zag en ons gesprek te vergeten."
Grijze haren
Louis kwam even naar het schilderproces kijken en vond dat Suzana zijn ogen niet goed geschilderd had, veel te streng en koud. "Maar ik zei dat hij die uitstraling waarschijnlijk heel onbewust wel heeft en dat is wat ik zie, een strenge man. Hij keek heel lief naar mij toe en met een glimlach op zijn gezicht, met een hele lieve stem vertelde hij dat ik ook te veel grijze haren heb geschilderd, die heeft hij niet eens. Ik moest er wel om lachen en vertelde dat ik veel meer grijze haren heb, maar die verf ik, zoals vele andere vrouwen. Hij moest er ook om lachen". Vervolgens vertrok van Gaal. Hij had een belangrijke afsprak, midden in de schildersessie. In de lederen stoel op het podium zat tijdelijke een andere man, een stand in. Hij droeg hetzelfde pak, maar had verder weinig gelijkenissen met van Gaal. "Dan moet je improviseren, makkelijk voor andere kandidaten die vaak naar voetbalwedstrijden kijken, maar voor mij was het onmogelijke taak. Een redacteur vroeg of ik andere doek wou om een nieuwe poging te wagen, maar ik had het al opgegeven. Niets lukte mij die dag, alles zat tegen, het kleuren mengen lukte niet, penselen die ik in Amerika kocht en in mijn laars meegesmokkeld had, braken af, mijn hand trilde... Dat was de eerste keer dat ik voor het jury stond met opgegeven hoop." Tijdens de halve finale was het echter niet de vakjury die de doorslaggevende stem had, maar de publieksjury. Dat waren twintig voetballiefhebbers en mensen die in het hotel werken waar Louis van Gaal vaste gast is. Zij vonden het werk van Jeroen minder goed dan dat van Suzana. En daarmee sleepte Suzana alsnog haar plek in de finale binnen.
"Gelukkig ben ik door naar de finale, maar wel met een heel slechte gevoel, want ik was niet tevreden over mijn doek. Later in de lunchruimte kwam Louis weer met mij praten en mij troosten. Hij vertelde dat ik het moet accepteren, soms lukt het, soms lukt het niet, maar ik mag niet vergeten dat ik talent heb en in de finale niet zo maar sta. iI mag trots zijn op mijzelf. Ik voelde weer een kracht om door te gaan."