Verhalen om nooit te vergeten,
4 en 5 mei 2020
Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Mabel schreef een bevlogen en hartverwarmend pamflet ter gelegenheid van 4 en 5 mei 2020. Haar startpunt ligt bij verhalen die zij in de loop van haar leven heeft gehoord en die zich in haar levensgeschiedenis hebben gevormd.
En ze citeert Leo Vroman, de slotregels van zijn magnifieke gedicht Vrede:
Kom vanavond met verhalen / hoe de oorlog is verdwenen,
en herhaal ze honderd malen: alle malen zal ik wenen.
Wat een regels van Vroman! Hij wordt wel de 'vlakbijste' dichter in ons taalgebied genoemd, want hij zocht intimiteit in zijn poëzie.
De kracht van verhalen is enorm en vormt de identiteit van een mens en een volk.
En dat heeft ook Prinses Mabel ervaren. Verhalen nemen je mee en brengen dingen over die in een min of meer doorwrocht betoog minder indruk maken. En zo draagt ook u verhalen met zich mee die u hebben gevormd en die deel uitmaken van uw / jouw persoonlijke geestelijke bagage. Weet je nog…? Oma zei altijd…
De Bijbel is bij uitstek een verhalen-boek. Verhalen over de schepping. Over mensen die iets goeds maken van hun leven of (heel eerlijk!!) daarin juist enorm de plank misslaan… Gelijkenissen van Jezus Christus. Verhalen ook over oorlogen en bevrijding.
Je moet voor dat laatste vooral zijn in het bijbelboek Exodus (Oude Testament), waar verteld wordt over het zwaar-onderdrukte volk Israël. De Israëlieten werken zich daar werkelijk uit de naad onder het keiharde regime van de Farao, de koning van het oude Egypte.
Maar…de God van Israël helpt! En op een wonderlijke manier wordt Israël bevrijd van zijn onderdrukker.
Deze geschiedenis is een belangrijke kern van het bijbels getuigenis. Religieus Israël gedenkt deze gebeurtenis nog altijd tijdens het Pesach-/Paasfeest, dit jaar van 9 t/m 16 april.
Gedenken, dat hoort bij Israël. Weten, vieren, dat dat wat ooit - 'gisteren' - is gebeurd nog steeds van belang is voor vandaag en morgen. 'Vergeten leidt tot ballingschap, maar gedenken is het geheim van de bevrijding', zei ooit een beroemde joodse Rabbi.
En daarom gedenken wij degenen die hun leven gaven voor onze vrijheid. Want hun gedachtenis is van grote betekenis voor ons. Zij kenden ons niet. Zij kenden in veel gevallen ons land helemaal niet. En toch kwamen ze hier de vijand bestrijden. Dat stemt tot grote dankbaarheid. En het mag ons heel concreet inspireren voor òns leven vandaag en morgen.
Eva van vijftien jaar uit Den Haag schrijft:
de jongen - net achttien
opgeroepen - om te vechten aan het front
nam afscheid van zijn moeder - en zou haar nooit meer zien.
hij vocht voor zijn leven. - hij vocht voor de vrijheid.
En nu in 2020, heel actueel, wordt van ons gevraagd om de onzichtbare vijand COVID-19 te bestrijden. Er zijn TALLOZE verschillen met 40-45. Maar ook hier en daar overeenkomsten!
Want door de afgesproken maatregelen in acht te nemen helpen we medisch personeel (mensen die we meestal niet kennen) om de situatie in de ziekenhuizen beheersbaar te houden. En we beschermen anderen (die we vaak ook niet kennen) en onszelf tegen besmetting.
Zo schrijven wij anno NU aan 'het verhaal' van deze tijd. Zó leven WIJ in vrijheid.
Prinses Mabel schrijft: …waar ik het meest van overtuigd ben, is dat vrijheid niet gebouwd wordt op grote mooie woorden, maar tot stand komt door kleine concrete daden. Daden in ons eigen huis, onze eigen levens. Waarvan acte. Dank u wel, Koninklijke Hoogheid!
W. Lolkema, predikant te Bergen op Zoom [l]