Enkele trouwbelevenissen
Onlangs sloot ik een huwelijk, waarvan de bruidegom een Belg was. Toen het plechtige moment dáár was en ik hem om het Jawoord vroeg, zei hij in plaats van ‘JA’ heel hard ‘JOT’. Toen zei ik hem, dat zo’n antwoord wettelijk niet juist is. Gelukkig begreep hij het en zei daarna gelukkig ‘JA’. In het vóórgesprek dat ik met het paar had vroeg ik aan hem waarom hij voor zijn lieve Lydia was gevallen. Zijn antwoord was duidelijk: “ik vind haar gewoon leuk relatiemateriaal”.
Tijdens het uitspreken van het Jawoord door een ander stel wist ik ook weer niet wat ik zag. Ze gingen allebei, zoals dat hoort, staan en gaven elkaar netjes de rechterhand. Toen ik de bruidegom de belangrijke vraag ging stellen, liet de bruid ineens zijn hand los en begon wat aan zijn broeksriem te friemelen, en de rits zat kennelijk ook niet helemaal goed.
Toen legde ik de ceremonie maar even stil, want ik vind een huwelijkssluiting belangrijker dan een ritssluiting. Soms spelen tijdens de ceremonie de zenuwen bij het paar ook wel eens een rol, en ontstaan spontaan onverwachte grappen. Een bruid antwoordde op DE vraag netjes: “Ja, ik wil”, haar lieve bruidegom antwoordde: “ja, ik moet”.
Laatst ontmoette ik op een terras een stel dat ik niet kende, maar zij mij wel. Ze vertelden mij dat ik ze zeven jaar geleden getrouwd had. Ik verontschuldigde mij omdat ik ze niet meer herkende, maar ja, na bijna 750 huwelijken kan zoiets gebeuren. Dat begreep het stel gelukkig heel goed.
Een paar weken daarna ontmoette ik weer een ander stel. Dat had ik een jaar geleden getrouwd, en hen herkende ik gelukkig nog wel. Ik vroeg hoe het met ze ging. De man antwoordde: “Meneer Asselbergs, ik ben nog steeds getrouwd, en mijn vrouw is gelukkig”. [n]