Stedentrip
We mogen binnenkort weer op vakantie, dus durf ik dit stukje wel te schrijven. Zonder een gedegen mentale voorbereiding is een stedentrip onverantwoord. Ik heb het weer eens aan den lijve ondervonden. Ik had vrouwlief en mezelf op Valencia getrakteerd, midden in carnavalstijd.
Een paar dagen voor vertrek had ik nog geen bevestiging van mijn parkeerplek op Zaventem en die kwam ook niet meer. Bescheiden bedrag voor betaald, maar het gaat tussen de oren zitten. Na het inchecken koffie met een koek en het vakantiegevoel verdrong het opgelopen katertje. We juichten te vroeg. Ons toestel wilde niet starten. Nee, serieus, twee keer aangelegd op de startbaan en twee keer moesten we terug. We zaten op de eerste rij en hadden dus goed zicht op de opgeroepen monteurs. Ik ving iets op van ‘resetten’ en wilde de rest niet horen. Daarbij bleef de deur wagenwijd open, zodat vrouwlief – ondanks het aangereikte windjack van de purser – serieus onderkoeld raakte.
Uiteindelijk werden we via een raadselachtig traject over de luchthaven naar een ander Ryanair-toestel gebracht. Nou ja, gebracht, lopend uiteraard. Met een verdacht stille 300 passagiers vlogen daarna alsnog naar midden Spanje. Bagage ophalen en met een veel te dure taxi – zo vaak gaan we niet op vakantie – naar het hotel. Met het Seayou Hotel meende ik een knappe keuze te hebben gemaakt, maar de chauffeur kende het niet. Het adres gelukkig wel.
Gammele lift, maar de kamer viel mee. Ik blijf me wel verbazen over die badkamers. Tegen de hellende wand van een badkuip douchen en het wc-papier hangt op een plek die ik binnenkort zonder thuishulp niet kan bereiken. Aan het ontbijt vertelt een Hollandse dame – het stikte van de Nederlanders – dat ze nog geen wauw-gevoel had van Valencia dat iedereen schijnt te krijgen. Ik ook niet, maar zei niks. De stad onderscheidt zich te weinig van Madrid of Barcelona. Behalve dan die groteske, futuristische bouwwerken in de drooggelegde rivier. Gelukkig onthouden we alleen de leuke dingen. Valencia? Onvergetelijke trip! [l]