De angst regeert
Veertig jaar geleden dacht de overheid het verzet te breken door de grote woonwagencentra – vaak broeinesten van anarchie en wetteloosheid - op te splitsen in kleine kampen. Vervolgens zouden de nieuwe generaties wel eieren voor hun geld kiezen en langzaam maar zeker naar comfortabele ‘gewone’ woningen verhuizen. Dat is in sommige gevallen gelukt. Niet overal. Sterker nog, er is nu weer een roep om meer standplaatsen. Dat van die ‘gewone woningen’ is overigens wel een groot succes geworden. Wie nu met een woonwagen op wielen bij zo’n centrum komt aangereden wordt voor knettergek versleten. Moderne woonwagens zijn complete villa’s, waar menig huisbezitter jaloers op is. Als het dus niet om woonwagens gaat, wat verklaart dan de drang om samen met familie of gelijkdenkenden bij elkaar te klitten in afgeschermde mini-buurtjes? U mag het zeggen. Asielzoekers zouden we zulk gedrag zeer kwalijk nemen, omdat het niet getuigt van een intentie op te willen gaan in de Nederlandse samenleving. Ik wil het probleem niet groter maken dan het is, maar het zou fijn zijn als man en paard benoemd worden. Waarom op alle fronten gettovorming te vuur en te zwaard bestrijden, maar in het geval van woonwagenbewoners dit juist faciliteren? Kennelijk raak ik nu aan gevoeligheden waar bestuurders zich niet graag aan branden. Overheden volgen wel meer onvoorspelbare paden.
Zo zoekt Roosendaal al maanden naar twee vermeende vleermuizen die de renovatie van het Stadskantoor verstieren. Het vermoedelijke vleermuizennestje moet ten koste van alles beschermd worden. Diertjes, die recentelijk de hele wereld op slot gooiden door een dodelijk virus te verspreiden, claimen met succes hun zelfgekozen domicilie. Ik ga geen vergelijking maken met woonwagens, maar de angst lijkt te regeren. [n]